De eerste volle week; werk, economie en religie

Hallo allemaal,

Na een volle week hier dan update nummer twee. Ik weet niet of ik iedere week ga schrijven, maar zeker in het begin doe ik zoveel indrukken op dat ik ze gewoon moet opschrijven en met jullie wil delen. Vandaar ook dat het waarschijnlijk een héééél lang verhaal wordt.

Voordat ik met mijn eigenlijke verhaal begin uiteraard weer: “Medaasi” voor de reacties. (Medaasi is Twi voor bedankt).Het zijn er een heleboel en ook van mensen waar ik het niet van verwacht had, dat zijn eigenlijk de leukste (maar dat hoor je mij natuurlijk nooit hardop zeggen ;-) !

Nu ik dan toch met de reacties ben gestart maak ik ze ook maar af:
@ Ralf: Helaas.... Rita doet niet de was voor me en net zoals jij heb ik bij de eerste wasbeurt mijn knokkels al opengehaald. Dat krijg je als je blanke kantoorvingers bloot stelt aan handewassen en korrelig waspoeder. Maar ik kreeg wel complimenten dat mijn kleren goed schoon waren!
@ Oom Math: Deze kakkerlak heb ik lekker aan me voorbij laten gaan. Het schijnt in Azie toch iets normaler te zijn om insecten te eten dan hier.
@ Jesse: Ik hou ook totaal niet van Guiness, haha. Maar ze hebben hier uiteraard ook veel te dure Heineken en Star bier die ze standaard serveren in een halve liter fles, wat betekent dat je op het eind lauw bier zit te drinken.
@ Ron: al je vragen worden de komende weken beantwoord!
@ Lennard: stuur maar een paar van die raddraaiers, na twee dagen in Resko (zie het verhaal en de foto’s hieronder) komen ze als makke lammetjes terug.
@ Iedereen: Fenna is niet mijn vriendin. Dus niemand heeft wat gemist ;-). Ze is mijn reismaatje. Ik heb haar leren kennen via de introductie weekenden van Jongeren en Missie.

Ik ben nu een paar dagen bezig met mijn eigenlijke werk voor het straatkinder project en het is heel divers.
Ik ben gestart op een van de twee kinder creches die ze hier hebben. De nieuwste van de twee en die ziet er netjes uit met ventilatoren en zelfs een TV! De moeders die op de markt werken brengen de kinderen hier ’s ochtends naar toe en halen ze ’s middags weer op. De kinderen krijgen hier te eten en worden goed opgevangen terwijl de moeder geld kan verdienen met eerlijke handel en echt werk. Het is wel even wennen voor me om samen met een Nederlandse meid en twee Ghanese vrouwen 30 kinderen bezig te houden, rustig TV te laten kijken, of in slaap te krijgen. Het zijn kinderen van 2 tot 6 jaar en er is maar één nadeel aan deze leeftijdsgroep: ze poepen nogal veel en dan moeten ze dus een nieuwe luier om..... Ik ben er maar een dag geweest en tot nu toe heb ik ze iedere keer handig naar een van de vrouwen weten te delegeren, maar ik ben bang dat ik toch de pineut ga worden als ik er vaker kom. Uiteraard komt er dan een direct een foto op de site. Hmmm...dit was toch niet echt een van de eerste dingen die bij me opkwamen toen ik dacht aan alle nieuwe ervaringen die ik zou meemaken op zo’n reis :-p.

Ik ben ook twee dagen op kantoor geweest, maar om heel eerlijk te zijn gebeurt daar eigenlijk heel weinig, ook omdat de electriciteit al twee weken niet werkt. Ron opletten nu! Typisch Ghanees: eerst komen er twee man kijken, binnen een uur zijn het er vier en binnen twee uur staan er acht mannen te wijzen, schreeuwen en te schroeven maar die stomme ventilator draai nog geen 2 toeren per uur! Op donderdag is er wel wat te doen, want dan worden de straat kinderen geregistreed. Dat ga ik dus morgen bekijken.

Maandag ben ik “de straat” op gegaan en hebben we zonder vertaler geprobeerd met wat kinderen te praten en ze te overtuigen dat ze naar het centrum moeten komen. Het was goed om te zien waar de kinderen uithangen en slapen, maar echt succesvol was het niet. Ach... “ik heb nog bijna vier maanden om iets te bereiken” denk ik dan, maar het knaagt wel aan me dat er zo weinig snel resultaat is.

Dinsdag ben ik met de hoofd zuster, Ibrahim (de vertaler: spreekt 3 Noord Ghanese talen en Twi en heel goed Engels) en Oliver, drie ex straat kinderen gaan opzoeken. De eerste was Bernard die nu in zijn geboorte dorp in de leer is bij een televisie reparateur voor vier jaar. Hij is klaar met zijn eerste jaar en doet het heel goed en zijn baas is ook heel tevreden. Het geld voor de training komt vanuit de fondsen die het straatkinder project ondersteunen. Deze jongen komt uit een echte sloppenwijk waar ik vandaag (lees woensdag) ben geweest. Een echt succesverhaal: From no future to a future in television. Het zou zo een slogan voor een Tv commercial kunnen zijn. Het meisje dat we daarna bezocht hebben liet meteen de andere kant van de medaile zien: We werden heel vriendelijk ontvangen door het hele gezin in een heel, heel armoedig hutje. De meid was inderdaad terug bij haar ouders en ze had een baby gekregen die nu een half jaar oud was. Zover wij kondern beoordelen was er iets mis met de baby want hij reageerde totaal niet op impulsen en stimuli uit de omgeving, het maakte niet uit wie hem oppakte, er kwam geen zichtbare reactie en zelfs toen de “ Bruni” (blanke) hem aanraakte bleef hij afwezig staren. Normaal gesproken hoef ik als blanke maar in de buurt van jongen kinderen of babies te komen en ze beginnen te lachen, te schreeuwen of te huilen. Het meisje zat ook al drie maanden thuis niks te doen en toen we aanboden om haar opleiding als kappster volledig te betalen bleek dat haar vader niet in staat was om de 60 pesos (30 eurocent) voor de dagelijkse troto te betalen. De sponsoren van het project staan betaling van transport kosten niet toe, dus... Dit meisje gaat waarschijnlijk niks leren en zal binnen no time weer zwanger zijn. Wat er met het kind gebeurt weten we niet, maar als ze er achter komen dat er iets mis is met hem dan is het serieus mogelijk dat het kind “opeens” verdwijnt.

Vandaag ben ik naar een van de sloppenwijken geweest (Resko) waar we proberen om de nieuwkomers er van te overtuigen dat ze naar het project moeten komen en naar school terug moeten of een vak moeten leren. De meiden die er al langer wonen willen gewoon niet weg. Nadenken over de toekomst is er gewoon niet bij, ze leven van dag tot dag. Niet dat ik het ze echt kwalijk kan nemen, want overleven is hun eerste en enige taak, maar frustrerend is het wel. Blijkbaar gaat geld verdient met prostitutie en leven in een krot met een zogenaamde boyfriend boven het jaren investeren in een vak of opleiding. MAAR er zijn nu twee meiden die zeggen dat ze er uit willen stappen dus daar gaan we maandag meteen weer mee aan de slag (op donderdag en vrijdag werken we niet in Resko). Het zal wel twee stappen vooruit en een terug worden, maar het begin is er. Ik heb er in ieder geval nog heel veel “naieve” beginners zin in!!

Zover werk. Nu nog wat Ghana dingetjes: Het gastgezin bevalt steeds beter. Ik leer langzaam alle namen kennen en kan overal binnen lopen en een praatje maken. Bijna iedere dag ben ik buiten aan het spelen met de kinderen. Nouja spelen, het is eerder politie agentje spelen zodat de kinderen elkaar niet slaan of wegduwen bij het hinkelen en het uitdelen van de ballonnen, maar leuk is het wel.

Ik ben naar de grote markt geweest om allerlei spullen te kopen en als econoom vallen dan toch een paar dingen op. 1 cedi = 100 pesos en als je het door twee deelt krijg je de prijs in Euro’s. Dan nu Ghanese economie les voor beginners: Een zakje drinkwater van een halve liter kost 5 pesos en een flesje drinkwater van een halve liter kost 50 pesos en een 1 ½ liter fles drinkwater kost 1 cedi. Dus wat krijgen we te drinken bij het gastgezin? Halve liter flesjes want dat is makkelijk mee te nemen ARGH!!!. Ja, dat klopt, maar ook veel en veel te duur!!! Ik heb Rita nu eindelijk zover dat we de kleine flesje vullen vanuit de grote flessen. En mijn doel is om volgende week de waterzakjes in het groot in te kopen voor maar 3 pesos per stuk en daarmee de flessen te vullen. Wat ik daarnaast niet snap is dat een platic voetbal 5 cedi kost en een horlog maar 3?? Een ritje met de troto kost 30 pesos en dezelfde rit met de taxi, met dezelfde files en opstoppingen kost 3 cedi. Uiteraard is een taxi gemakkelijker, comfortabeler en iets sneller maar voor de dagelijkse rit naar het werk gebruik ik dus de troto. Nog zoiets: Ghana is de tweede exporteur van Cacao ter wereld, maar chocolade wordt geimporteerd uit Belgie en is niet te betalen! Goed zover mijn economie frustraties.

Afgelopen zondag zijn we naar de kerk geweest. Kerken hebben zie hier werkelijk op iedere straathoek en 60 procent is katholiek, 20 procent is moslim en 20 procent hangt een natuurgodsdienst aan of is atheist. Overal waar je komt zie je christelijke uitingen. Op alle winkeltjes en troto’s staan bijbelse uitspraken als: Praise the lord, Jesus believes in you, In him we trust ect. etc. maar het gekke is dat lang niet alle Ghanese iedere zondag in de kerk zitten, ze zijn ook heel tolerant ten opzichte van niet gelovige of moslims. Helaas wordt van ons wel verwacht dat we iedere zondag in de kerk zitten voor een mis van 2 ½ uur (half uur van te voren aanwezig, anderhalf uur de mis zelf en dan bijna een uur lang “ announcements” of tewel collectes voor speciale doelen, herinneringen aan sterfdagen en andere parochie zaken). De mis zelf is in het Twi dus dat maakt het er niet makkelijker op, maar eerlijk is eerlijk het is wel een stuk gezelliger dan bij ons. De Gospel en drum zijn aanwezig en iedereen doet mee.
Aanstaande zaterdag gaan we naar de begrafenis van de broer van father Jozef (familie hoofd) dus heb ik een zwart hemd laten maken en Fenna is nu onderweg naar de naaister voor een begrafenis jurk. Ik ben heel benieuwd. Foto’s volgen uiteraard.

Dat was het wel zo’n beetje en na drie pagina’s ben ik het eigenlijk ook wel beu en jullie waren dat waarschijnlijk al veel eerder ;-). Tja...Hadden jullie maar mee moeten gaan!

Groeten, knuffels en een kus aan iedereen en tot mails of sms’s!

Kevin