Straatkinder soap continued

Hallo allemaal,

Zoals Heidi al aangeeft is het alweer een tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen, maar dat betekent uiteraard niet dat er niks gebeurd is, integendeel! Hierbij dus een verslag van de afgelopen twee weken en ook alvast een vooruitblik naar de komende tijd want het wordt reizen, reizen en reizen geblazen. Mochten jullie je trouwens afvragen waarom de foto’s altijd twee dagen later dan het verhaal op de site staan. Dat komt omdat het systeem soms blijft hangen bij het invoegen van de foto’s. Ik moet het gemiddeld twee tot drie keer proberen. Om niet al te gefrustreerd te raken en de om de PC niet te mollen laat ik er altijd een nachtje slapen overheen gaan na iedere mislukte poging ;-).

-----------------------------------
De vier meiden van Race Course zijn allemaal naar het trainings centrum in Drobonso gebracht. De helft is binnen twee weken weggelopen. Daar weer de helft van hebben we terug gebracht en de andere helft woont nu bij haar grootmoeder en gaat het kleermaken leren in Kumasi. Goed wezen stappen in Kumasi met Hanneke, KK en vier Ieren. Heerlijk weekendje weg geweest naar Nkoranza, waar het project voor de verstandelijk gehandicapten kinderen is. Begin steeds meer lokaal eten lekker te vinden en schuw het eten met mijn handen ook niet (met foto’s). De calculatie is helemaal goed gekomen en we weten nu hoeveel we precies nodig hebben voor de bouw van ons eigen training centrum in Kumasi. Komende week helemaal in het teken van noord Ghana; follow up in Tamale, Mole National Park en Hippo sanctuary in Wa.
-----------------------------------

Als eerste maar meteen een reactie op het WK gebeuren, dus voor alle voetbal haters even door scrollen naar de volgende allinea. Het feit dat NL van Ghana won met 4-1 in de voorbereiding werd mij niet in dank afgenomen. Ik persoonlijk had het land te schande gezet en de taxichaufeurs waren dus niet heel blij met me. Tijdens het WK zelf heb ik de oplossing gevonden. Ik draag tegenwoordig een pols/zweet bandje in de kleuren van de Ghanese vlag. Heel veel mensen spreken me aan met: Hey Obruni (witte man) are you Ghanian? En lachen dan en zeggen dat ze het leuk vinden dat ik voor Ghana ben. Ze “vergeven” het me zelfs dat ik ook voor Holland supporter, haha. Het WK is hier overal te volgen en het feit dat Ghana als enige Afrikaans land de eerste wedstrijd gewonnen heeft maakt ze heel trots. Ik geloof ook heilig dat we de tweede ronde halen. Zaterdag wordt de dag: ’s ochtends Nederland–Japan en direct daarna Ghana-Australie, mochten “we” die alle twee winnen, dan zijn “we” allebei door naar de volgende ronde! Je krijgt er een beetje gespleten persoonlijkheid van, maar het is wel heel leuk :).

Dan maar weer over naar de ware reden van mij verblijf, straatkinderen en hun perikelen. Nu heb ik geen moeite met het feit dat de straatkinderen problemen hebben, maar als ze ook mijn problemen worden en de kinderen willen (of kunnen) ze niet aanpakken dan kan het soms een tikkeltje frustrerend worden. Maar laat ik bij het begin beginnen. Een week nadat we Dianah naar het trainings centrum gebracht hadden en Aysha niet terug gekeerd was van haar weekend thuis voor bruiloft voorbereidingen zijn we met vier man sterk naar Drobonso gereden om met de overgebleven drie meiden (Dianah, Tina en Suzanna) te praten. Aangekomen bleken de meiden nog les te hebben en had ik mooi de tijd om wat foto’s te nemen van de oudere leerlingen. Na de les hebben we ongeveer anderhalf uur met de meiden gepraat over de onenigheid die er blijkbaar was tussen de meiden. Het bleek dat Tina, die altijd al erg op zich zelf was, niet meer samen wilde koken en zich zoveel als mogelijk afzonderde van de andere meiden. Ook bleek dat ze het geld dat wij ze gegeven hadden al op was en dat ze, naar eigen zeggen, van de zusters te weinig kregen om goed te eten. Het geld en eten probleem was snel opgelost. Ze hadden gewoon veel te veel uitgegeven in twee weken tijd en geleeft als koninginnen zoals de zusters ons vertelden. Om dat tegen te gaan kregen ze iedere drie dagen net genoeg eten om te koken. We hebben met de meiden en zusters gepraat en ze krijgen meer eigen zeggenschap over het eten en geld dat we hen sturen. Bij iedere zending laten we hen weten hoe lang ze er mee moeten doen en dan werken we volgens het principe: “op is op en dan pech gehad”. De meiden vonden dit een goede oplossing en de zusters konden er ook mee leven. Het probleem van het samen koken was iets ingewikkelder, omdat het een tijdje duurde voordat we er achter waren wat nu echt het probleem was. De oplossing waar iedereen zich in kon vinden: Tina kookt alleen maar probeert daarnaast wel normaal en sociaal contact te hebben met de andere twee meiden. Uiteindelijk hebben ze elkaar wel nog nodig de komende jaren. Ik ben ook direct uitgenodigd voor de graduation van de laatste jaars leerlingen op zaterdag 26 juni en ga dus over een dikke week weer terug. Daar heb ik nu al zin in. Met een goed gevoel die dag naar huis gereden in de wetenschap dat de drie meiden hun plekje hadden gevonden. Niet dus... De volgende ochtend kom ik op het werk en krijg ik direct te horen dat Tina weg gelopen is de avond dat we vertrokken zijn. We hebben direct haar moeder gebeld maar daar was ze ook niet. Uiteraard zijn we gaan zoeken in Race Course nara haar maar niemand had haar gezien. Ik heb me die dag zo ontzettend geergerd dat na alle moeite die we gedaan hadden er nu al twee van de vier weggelopen waren dat ik de dag erna niet naar het werk ben gegaan. Ik had het even echt helemaal gehad. Ik heb die hele dag heerlijk uitgeslapen, een boek gelezen en op het internet spelletjes gespeeld. Het boek was De Kabalist en een aanrader trouwens. Na deze dag was mijn accu weer opgeladen en ben ik weer met frisse moed naar het kantoor gegaan. Tot mijn verbazing komt daar ’s middags de moeder van Tina met haar dochter aanlopen. De moeder had haar gevonden bij haar “ex”boyfriend in Race Course en ze had gedreigd om de politie te bellen als Tina niet direct met haar mee kon komen. Tina’s verhaal was dat ze een jurk wilde kopen voor naar de kerk en dat ze daarom naar Kumasi was gekomen, maar dat ze wel terug wilde. Dat hebben we uiteindelijk ook geregeld en nu zit ze alweer twee weken in Drobonso. Is dit dan het einde van de soap Tina??? Nee natuurlijk niet. We kregen deze week een telefoontje dat een van de jongens die al van kleins af aan bij de zusters woont zich opeens vreemd was gaan gedragen. Hij stal eten en vanuit de keuken en spullen van de zusters uit hun kamers. Toen ze hem op heterdaad betrapten kwamen ze erachter dat hij het eten stal om aan Tina te geven. Doorvragen leerde dat hij nu haar nieuwe vriendje is!?! Kan iemand mij uitleggen waarom we in Nederland zoveel relatiesites hebben? Hier in Ghana heb je al een vriend of vriendin binnen een week of een paar dagen. Blijkbaar doen we toch iets fout in Nederland, haha. Ik ben heel benieuwd naar de verhalen van de zusters en de meiden als ik er op de 26ste weer ben.

Tina’s verhaal is dus een soap van je welste maar met Aysha (die andere meid die weggelopen was) lijkt het nu goed te komen. Via haar ex vriendje zijn we er achter gekomen waar ze nu werkte als sinaasappel verkoopster. Deze eerste keer dat we haar gingen zoeken hebben we haar gemist omdat ze ons eerder herkende en weggedoken is. Maar de volgende dag vond Ibrahim haar bij stom toeval en liet ze weten dat ze ook in die buurt woonde in het roze huis bij haar grootmoeder. We hebben haar daar afgelopen maandag opgezocht en gepraat met de grootmoeder. Zij zorgt nu voor Aysha en heeft al spullen verzameld om haar te laten leren voor kleermaakster bij haar tante in Kumasi. Het huis zag er goed uit en Aysha was duidelijk gelukkig. Ze wist niet eens dat haar oma in Kumasi woonde, maar was op de bruiloft bij haar andere familie een tante tegengekomen die haar dit verteld had. Omdat haar grootvader en grootmoeder gescheiden zijn en ruzie hebben is ze er stiekem vandoor gegaan na de bruiloft. Dit verhaal lijkt nu wel op het bekende sprookje met: “eind goed, al goed”. Ze heeft gezegd dat ze volgende week langskomt op het kantoor en uiteraard zullen we haar regelmatig opzoeken bij onze follow ups, want we willen wel zeker weten dat ze de opleiding bij haar tante gaat volgen.
Het laatste werk gebeuren is kort maar krachtig. We hebben een gedegen calculatie/schatting van de bouwkosten voor het eigen training centrum. Ik heb hem uiteindelijk zelf in excel gemaakt en samen met de architect nagekeken. De kosten komen nu definitief uit op 71.000 cedi of 41.000 euro. We gebruiken de calculatie om fondsen en sponsoren te werven. Hanneke heeft ondertussen al een paar duizend euro weten binnen te halen. That’s the way to go girl!! Het enige nadeel dat wij en ook het project hebben is dat de Euro zo ontzettend laag staat. Hierdoor is de calculatie in Euro’s nu 5.000 euro hoger dan een half jaar geleden het geval was geweest. Het project krijgt van haar grootste sponsor uit Duitsland dit jaar omgerekend 4.000 cedi minder dan vorig jaar tewijl het bedrag in Euro’s gelijk is gebleven. Maar ook hier vinden we vast wel weer een oplossing voor.

Uiteraard ook weer een klein economisch nieuwtje uit Ghana. De regering heeft besloten om de electriciteits prijzen voor het eerst in drie jaar te verhogen. Redelijk lijkt me na drie jaar. Alleen jammer dat ze dat met 89% doen! Ook een beetje jammer dat een week voor deze mededeling de president op het journaal verkondigde dat de Gas, Water en Licht bedrijven onder de maat presteren en dat de inwoners van Ghana recht hebben op betere en vooral betrouwbaardere service. Wel lachen; het hele land een week in rep en roer. Overal waar je kwam was het onderwerp van gesprek. Na een week gaf de minister van energie toe dat de les die ze hieruit konden leren was dat ze het beter ieder jaar een beetje konden verhogen, in plaats van drie jaar te wachten. “Goedemorgen slaapkop! Ben je ook eindelijk wakker!”. Maar het kan nog net iets erger. Mijn visum moest vernieuwd worden na drie maanden. Vorig jaar was het 40 cedi, het jaar daarvoor 20, dus dit jaar is dat 80 cedi! Tja je moet toch ergens geld vandaan halen en rijke buitenlanders is dan wel een heel gemakkelijke doelgroep natuurlijk.

De vrolijke noot om te eindigen is een hele gezellige stapavond samen met Hanneke, KK en vier Ieren. Eerst lekker gegeten met Hanneke, daarna een drankje gedronken en ons zelf uitgenodigd bij een groepje buitenlanders. Ieren naar het bleek. Met vier van hen zijn we naar Vienna City gegaan om wat te poolen en om KK op te pikken. Hij heeft namelijk een auto en kent iedereen en kan ons dus overal makkelijk binnen krijgen ;-). Uiteindelijk tot een uur of twee in een club geweest en de volgende ochtend bij Hanneke geroosterd brood met echte Hollandse kaas gehad. Sorry maar daar kan geen hamburger of frietjes tegenop, top! Ik begin wel steeds meer de smaak van het Ghanese eten te pakken te krijgen. Rita maakt steeds vaker lokale gerechten en ze zijn lang niet allemaal slecht. Het enige wat eigenlijk ontbreekt zijn groente maar die vul ik dan op andere dagen weer aan met meer westers georienteerde gerechten. Uiteraard eet je Ghanees eten met de hand, ook als het een bal rijst in een soep met vlees of vis betreft. Je raakt er vrij snel aan gewend en het is natuurlijk ook wel lekker om ongegeneerd met je handen te eten.

Afgelopen weekend ben ik terug gegaan naar Nkoranza, bij het project voor verstandelijk en lichaamlijk gehandicatpen kinderen. Heb daar heerlijk in mijn eigen huisje gezeten, lekker voor me laten koken en opgetrokken met de Nederlandse vrijwilligers en 4 geneeskunde studentes. Een van de vrijwilligers die er werkt legt nu de laatste hand aan twee op maat gemaakte (rol)stoelen voor de meid zonder armen of benen. Zij doet dit als afstudeerproject voor haar HBO opleiding. Ik heb haar scriptie helemaal doorgelezen en gecorrigeerd op Engelse spelfouten en haar meteen geholpen met de opmaak en het maken van een inhoudsopgave. Het is echt super dat iemand zo’n afstudeer project doet en heb echt met heel veel plezier de scriptie gelezen. Zelden zo’n concreet onderwerp en tastbaar onderwerp voor een scriptie gezien. Voor de rest lekker rondgewandeld in Nkoranza een beetje de ezeltjes geknuffeld en nee dan bedoel ik niet de kinderen, maar de echte ezeltjes die er rondlopen . ‘s Avonds in één ruk het boek De vliegeraar van Houseini uitgelezen, wederom een aanrader. Heb ’s avonds een uur bij het licht van mijn telefoon zitten lezen, omdat de stroom uitviel tijdens de bijna dagelijkse regenbui. Na het uur kwam ik er achter dat ik een halogeen zaklampje voor op je hoofd bij me had, stom stom stom.

Wat ik nog vergeten was, maar wat jullie vast wel al verwacht hadden. Er was natuurlijk weer een begrafenis binnen de familie. Deze keer was het de schoonbroer van de broer van Kwabena. Dus heel dichtbij voor Ghanese begrippen. Het was aan de overzijde van onze straat en de halve familie was er uiteraard bij. Deze keer heb ik ook wat foto's genomen en die geven een aardig beeld van hoe het er aan toe gaat en uitziet.

Om de vierde pagina ook nog vol te maken hier mijn plannen voor de komende twee weken. Heel veel reizen naar het noorden van Ghana en de Volta regio in het Oosten. Ik vertrek donderdag (overmorgen) naar Tamale met Godfred. Hij is de student die we opgezocht hebben in Sunyani bij de watervallen. Vrijdag gaan we naar Mole national park en hoop ik olifanten, krokodillen en andere kleinere beesten tegen het lijf te lopen. Om zeker te zijn van een mooie nijlpaard foto’s gaan we zondag naar Wa naar het Hippo sanctuary. Uiteraard reizen we niet op zaterdag want dan speelt Nederland in de ochtend en direct daarna moet Ghana aantreden. Wordt dus een dagje TV kijken, hopenlijk met een grote groep Ghanezen en buitenlanders. Maandag reizen we dan terug naar Tamale en op dinsdag vertrek Godfred terug naar Kumasi. Ik blijf dan in Tamale want vanuit het werk komt die dag de auto naar het Tamale om van daaruit verschillende follow ups te doen bij reeds terug gebrachte kinderen of om familie van kinderen in Kumasi op te sporen. Op donderdag ga ik dan terug naar Kumasi en opvrijdag vertrek ik voor de graduation naar het training centrum in Drobonso. Zondag rijden we terug en dan is het drie dagen werken en vooral kleren wassen, want op donderdag vetrekken Hanneke en ik voor vier dagen naar de Volta regio in het oosten. Wat we daar precies gaan bekijken weten we nog niet maar dat komt vast helemaal goed. Genoeg in ieder geval om daarna meteen weer een nieuw verhaal te schrijven met een hoop foto’s!

Dat was het dan wel weer voor nu. Blijf vooral reageren want dan blijf ik vooral schrijven!

Kevin