Drobonso en werk in Kumasi

Hallo allemaal,

Zoals beloofd snel weer een verhaal. Deze keer geen uitgebreide reisverhalen maar meer werkgerelateerd. Ja… er wordt ook nog gewerkt tussen al de leuke dingen door! Zoals de meeste van jullie weten heb ik vorige week een mail gestuurd om te vragen voor sponsoring voor het project. Het geld komt gestaag binnen en daar ben ik heel blij om!! Diegene die ik gemist heb en die mij willen helpen bij dit project kunnen altijd een reactie op de site plaatsen of een mail sturen naar KevinVinken@hotmail.com en dan stuur ik de mail nog een keer. Dit stukje is ook een mooie gelegenheid om mijn broertje (Lennard) in het zonnetje te zetten. Niet alleen is hij vandaag jarig, maar hij was ook de eerste die een donatie overgemaakt had nadat ik de sponsormail verstuurd had! Gefeliciteerd en hulde voor de snelle reactie! Zoals in het vorige verslag beloofd is het winnen van het WK mijn cadeautje aan jou. En nu maar hopen vanavond....

------------------------------------
Na de terugkomst uit Tamale een dag gehad om te wassen en daarna vertrokken naar Drobonso voor de “graduation” van de oudere leerlingen op het trainingcentrum. Uiteraard met Tina, Suzanna en Diana gesproken en ze voelen zich al helemaal thuis! Er achter gekomen dat ze alle drie goed kunnen dansen en graag op de foto willen. Follow up gedaan bij Aysha in Kumasi en op race course weer twee nieuwe meiden gesproken die misschien naar school of het training centrum willen. Op het werk een training meegemaakt warvan me de schoenen uitvielen. Alle Afrikaanse vooroordelen over werken (ongeorganiseerd, lui en onvoorbereid) bleken helaas waar te zijn. Gisteren ook nog met een Nederlander gesproken van Ballast Nedam die bereid is te sponsoren. Hij heeft ons de waterzuivering van Kumasi laten zien, best interessant.
-------------------------------------

Zoals gezegd was ik donderdagochtend terug uit Tamale van mijn bezoek aan het noorden en de follow ups van de kinderen. Direct na thuiskomst ben ik maar gaan wassen, want vrijdagochtend moest ik weer naar Drobonso voor de graduation van de leerlingen van het trainingcentrum. Hiervoor was ik de laatste keer uitgenodigd door de zusters en was meteen een goede gelegenheid om de drie meiden weer te zien na een maand.Met het openbaar vervoer naar Drobonso gaat over drie schijven: eerst de trotro naar Effiduase over de verharde weg, daarna een gezamenlijke taxi naar Kumawu en van daaruit in een trotro over de dirtroad vol kuilen naar Drobonso. Ik reisde samen met zuster Martha en Rabi. Rabi komt van de straat en woont nu zo’n twee jaar bij de zusters en helpt daar met koken en het huishouden, overdag gaat ze uiteraard naar school. Zij was nog nooit in Drobonso geweest en toen we dan ook de onverharde weg op reden was ze wel even geschokt over de slechte staat en de vele gaten, zeker toen we vertelde dat de rit een uur zou duren. Ze had nooit verwacht dat Drobonso zo’n gat was waar geen fatsoenlijke weg naar toe leidde en waar geen electriciteit is. De meiden waren super blij om mij weer te zien en ze waren heel vrolijk en hadden het naar hun zin daar. Zelfs de stille Tina was met andere meiden aan het kletsen en achterna aan het rennen. De graduation zelf was weer typisch Ghanees en een beetje gelijk aan mijn verjaardag qua opzet. Het begon met een mis, daarna het introduceren van de ereleden aan de centrale tafel, een welkomsdans van de jongere leerlingen, het showen van de afstudeer jurken en kantoor kleding van de oudsten, daarna speeches (lange, lange speeches) en het afsluitende gebed natuurlijk. We begonnen om elf uur en waren om vier uur ’s middags pas klaar. Tijdens de speeches ben ik er tussenuit geknepen en heb ik foto’s van de drie meiden en Rabi gemaakt. Het showen van de jurken en het feliciteren van de afstudeerders is wel heel erg leuk om te zien. De meiden (9 stuks) staan in hun jurk op een rijtje en de ouders en familieleden lopen/dansen om hen heen en “plakken” muntjes en 1 cedi biljetten op de voorhoofden van de meiden. Uiteraard vallen die er weer bijna meteen af dus er lopen twee/drie mensen rond die alles van de grond graaien en in een verzamelbak stoppen. Ik heb hier een filmpje van en is echt leuk om te zien. Je ziet dan ook meteen hoe druk het is. Het hele dorp loopt sowieso uit en staat buiten te kijken maar ook heel veel familieleden komen van heinde en ver. Uiteraard is niemand op tijd dus gedurende de hele ceremonie lopen mensen in en uit en worden steeds meer stoelen aangesleept en worden de kinderen naar buiten geschopt om plaats te maken voor de volwassenen. Al met al een hele leuke ervaring, al was het natuurlijk te lang, haha. ’s Avonds hebben we in een huis met tv (daar zijn er maar twee van in Drobonso) naar de achtste finale van Ghana gekeken. Met honderd man op een binnenplaats naar een klein tv scherm kijken heeft wel wat. Alleen het feest achteraf is niks omdat er geen auto’s, toeters of drankjes zijn en op straat is ook niet heel veel te zien want er is geen straatverlichting, haha. Hoe arm de Ghanezen ook zijn er is altijd wel een tv om voetbal te kijken. Ik heb zelfs gehoord dat ze soms de tv aansluiten op een auto accu!

Tijdens het maken van de foto’s tijdens de speeches zag ik Suzanna steeds naar een jongen kijken op een scooter en uit uiteindelijk kreeg ze van hem een pakketje met wat vrouwenspulletjes zoals panties en nephaar. Uiteraard vroeg ik haar wie dat was. Het was haar broer zei ze. Aangezien ik wel naief maar niet heel dom ben wist ik dat dat gewoon niet waar was. Ze had het nog nooit over een extra broer gehad en deze zag er goed verzorgd en redelijk rijk uit dus als dat familie was had ze hem zeker eerder genoemd. Ondanks dat ik nog eens vroeg of het echt haar broer was en of ze zeker wist dat het niet haar vriendje was. Nee, nee hij is mijn broer uit Kumasi en niet mijn vriendje. Ik heb het daar maar bij gelaten maar wel zijn nummer opgeslagen en me voorgesteld zodat ik hem kon uitnodigen in Kumasi op kantoor. Uiteraard bleek daar dat het wel haar vriend is. Dit geeft maar weer eens aan dat hoe goed je ook denkt de meiden te kennen, ze toch bijna altijd blijven liegen en nooit helemaal eerlijk tegen je zijn. Tina zegt alles goed te vinden in Drobonso, maar loopt wel steeds weg. Aysha zegt dat ze de 10 cedi aan haar oma zal geven als ik voor haar huis sta met de oma op de achtergrond, maar doet het gewoon niet. Iedere keer weer kom je er achter dat je de straatkinderen nooit helemaal kunt vertrouwen. Dit is geen cynisme, maar gewoon de realiteit. Ondanks dat het frustrerend is kan ik het wel begrijpen. Als je ouders al niet voor je zorgen en je de straat op moet waar je voor onderdak moet betalen met sex en waar iedereen probeert het kleine beetje geld dat je hebt van je af te pakken dan is het natuurlijk ook wel lastig om de eerste beste witte jongen uit Nederland te vertrouwen. Liegen is letterlijk een tweede natuur geworden. Dat neemt overigens niet weg dat ik het keer op keer blijf proberen om hun vertrouwen te winnen, je houdt er alleen al van te voren rekening mee dat ze waarschijnlijk niet doen wat je vraagt.

Na Drobonso hebben we in Kumasi afscheid genomen van Ross. Hij ging terug naar Engeland en vertrok eerder dan gepland omdat Ghana airlines failliet gegaan is en hij zijn ticket niet vergoed kreeg en dus een nieuwe moest kopen. KK, Ross en ik trokken veel op als we in Kumasi waren en vind het jammer dat hij weg is. Temeer omdat KK komende woensdag ook al vertrekt naar Libanon voor vier maanden. Het wordt dus langzaam ook wel tijd dat ik terug ga naar Nederland, want al mijn vrienden laten me in de steek . Afgelopen vrijdag dan ook een afscheidsfeestje gehad samen met Hanneke, Lotte en Joyce en Godfred. Joyce en Lotte zijn twee nieuwe Nederlandse vrijwilligers op de creche. We hebben eerst lekker gegeten en daarna zijn we naar een club geweest, was wel geslaagd. Tijdens het eten ook weer iets gezien dat naar mijn typerend is voor Afrika. Ik had een pizza besteld en toen ik die kreeg moest ik ontzend lachen om hoe de pizza was gesneden. Eerst was hij mooi in tweeen gesneden en daarna had iemand zich uitgeleefd in het maken van verschillende maten en vormen pizza stukken. Wat ik hier typisch Afrikaanse aan vind is dat het natuurlijk allemaal wel werkt (ik heb mijn pizza en hij is al gesneden), maar dat het nooit op de makkelijke en snelle manier gaat maar altijd op een inefficiente manier.

Terug in Kumasi ben ik weer gewoon aan het werk gegaan in Race Course en er zijn weer een tweetal nieuwe meiden die naar de container komen. Nu maar afwachten of ze ook serieus zijn en blijven komen. Op Race course spreken we nu ook veel met jongens, maar omdat zij allemaal net ouder zijn dan 18 kunnen we ze niet helpen met het leren van een vak of het halen van een rijbewijs. Maar goed wie betaalt, die bepaalt en de sponsor uit Duitsland zegt gewoon dat het geld alleen beschikbaar is voor kinderen en dus jonger dan 18 jaar. Op zich logisch maar wel jammer voor diegene die net 18 of 19 zijn.

Op het werk heb ik bij de vervolg meeting van een training gezeten en ben ik na twee uur weer geschokt naar buiten gelopen. De mensen van buiten waren al een half uur te laat, daarna waren mijn collega’s nog van alles aan het doen en begonnen we dus een uur te laat. Er was geen agenda en die werd dan na overleg nog snel in elkaar gezet. Aan het begin werd heel duidelijk aangegeven dat het maar een korte meeting was maar ondertussen moest wel iedereen zijn opdracht laten zien. Er was geen duidelijke leider dus iedereen praatte door elkaar heen, telefoons gingen om de haverklap af en iedereen liep naar eigen behoefte in en uit. Omdat iedereen zijn opdracht moest voordragen duurde alles veel langer dan gepland en werd iedereen chagerijnig. Alle collega’s probeerden hun eigen opdracht te verdedigen en die van de ander onderuit te halen wat de sfeer natuurlijk ook niet ten goede kwam. Op het einde was het een grote chaos en was iedereen geirriteerd. Aan het einde van de training vroegen ze of ik nog iets wilde zeggen en ik heb dan ook eerlijk gezegd dat ik het een tering bende vond en dat ik me schaamde hoe mijn collega’s met elkaar omgingen. Daar waren ze wel even van onder de indruk, maar ze waren het ook wel met mij eens.

Gisteren zijn we naar de waterwinning en zuivering van Kumasi gegaan. Daar werken twee Nederlanders (Bote en Paul) van Ballast Nedam. Zij hebben de uitbreiding op zich genomen en breiden de watervoorziening met twee derde uit. Was heel leuk om te zien en alleen jammer dat er hier door de voorgang van Ballast Nedam hele mooie technische hoogstandjes zijn neergezet, maar dat die niet werken omdat de elektriciteit niet constant genoeg werkt en de benodigde chemicalien niet verkrijgbaar zijn in Ghana. Zij zijn dan ook bezig om wat meer basis installaties neer te zetten die wel tegen de wisseling in spanning en het vochtige en stoffige klimaat kunnen. Het is wel een beetje jammer dat het water fatsoenlijk gezuiverd wordt in de installatie en dan door veroudere en smerige pijpleiding vervoerd wordt naar de huizen, waardoor je het niet meer kunt drinken als het uit de kraan komt. Maar de pijpleidingen zijn van Ghana Water Company en niet in beheer door Ballast Nedam en die onderhouden het gewoon niet goed.
Paul zijn we tegen gekomen in Vienna tijdens het kijken van de halve finale en was benieuwd naar ons project. Na de rondleiding hebben we uitgelegd wat we doen en hij gaat naast een donnatie ons ook helpen met het nakijken van de bouwtekeningen en het bestek van het nieuwe training centrum. Op die manier weten we zeker dat dat in ieder geval klopt. Als we vroeg genoeg kunnen beginnen met bouwen is het zelfs mogelijk dat hij gaat optreden als onze toezichthouder op de bouwplaats. Want hoewel, Hanneke, de zusters en ik heel veel kwaliteiten hebben weten we niks van bouwen tekeningen of het eigenlijke bouwen zelf af. Ook in de toekomst mogen we hem benaderen als we concrete doelen hebben voor ons project (zoals bijvoorbeeld de aanschaf van naaimachines e.d.).

Vanavond gaan we uiteraard de finale kijken met een aantal Nederlanders en laten we zien dat die stomme inktvis het niet altijd bij het rechte eind heeft! Nederland wordt gewoon wereldkampioen en ik ben vanavond jaloers op alle mensen die op de straten en pleinen staan feest te vieren!