Van een begrafenis naar Nkoranza en een verjaardag

Hallo allemaal,

Het is alweer meer dan een week geleden dat ik wat heb laten horen van mezelf op de site en er is natuurlijk weer een hoop gebeurd de afgelopen dagen. Ik kom er wel achter dat de mobiele telefoon niet altijd doet wat hij moet doen en dat smsjes volgens mij lang niet altijd bij mij aankomen, maar blijf het vooral proberen, haha!
Voor de snel afgeleide TV generatie volgt hier de management summary en daarna voor de Die Hard lees fanaat het volledige verslag.
_____________________________________
Zaterdag naar een begrafenis van een familielid geweest, gaat toch iets anders dan in Nederland, behalve de mis in de kerk. Vlinderreservaat bezocht maar weinig vlinders gezien, wel bomen met flinke doorns. Op het werk een lid van de Rotary enthousiast gemaakt voor ons project dus wie weet (Money!!!). Naar een een project / leefgemeenschap geweest voor verstandelijk gehandicapten kinderen. Heel indrukwekkend en een goed project. Morgen mijn verjaardag met de hele familie (50 stuks). Ben benieuwd!?
_____________________________________
Zoals gezegd ben ik uitgenodigd voor de begrafenis van een familielid van mijn gastgezin. Een neef van vader Jozef (hoofd van mijn familie) is een maand geleden overleden. Voordat ik er achter was dat het de neef was, was ik wel iets verder want ze noemen hier namelijk iedereen die een generatie ouder is dan jezelf vader of moeder. De rest van de directe familie is een broer of zus en anders ben je nog steeds een oom of tante. Dus ik dacht eerst dat het om de broer van vader Jozef ging. Ook werd ik voorgesteld aan de “vader” van Kwabena maar bleek dit later een oom te zijn, geweldig! Het is hier heel gebruikelijk om de begrafenis weken en zelfs maanden uit te stellen. Op die manier weet men zeker dat iedereen aanwezig kan zijn op de begrafenis en zonodig geld kan sparen om vanuit het buitenland te komen. De begrafenis begon met een katholieke mis die gelukkig niet zo heel lang duurde. We kregen allemaal ook een boekje met testemonials van familie en vrienden over het leven van de overledene gelukkig in het Engels. Na de mis werd het lijk begraven in een dorp een uur rijden van de kerk. Daar ben ik niet mee naar toe geweest. In de loop van de middag verzamelt iedereen die de overledene of een familielid daarvan kent zich op een groot veld. Op dit veld zijn een soort van tribunes in een vierkant opgesteld en in het midden is een tafel met een grote foto van de overledene. Iedereen loopt daar langs om afscheid te nemen en loopt langs de familie om gedag te zeggen. Uiteraard krijgt iedereen wat te drinken aangeboden en is er muziek en dans!?! Het gaat dan om honderden mensen. Als je wilt kun je geld doneren voor de begrafnis kosten die makkelijk één of twee jaarsalarissen kunnen kosten. Als je doneert wordt je naam met het bedrag omgeroepen door de luidsprekers en komen een aantal familieleden je bedanken voor de gave. Ik denk dat ze het geld beter aan andere zaken kunnen besteden, maar wie ben ik....

De dag erna zijn we naar een vlinderreservaat geweest met 400 verschillende vlinders. Volgens het boekje waren we precies op het juiste moment daar in de loop van de ochtend tussen maart en juni, dus vol verwachting klopte ons hart. Wat een tegenvaller... twee uur heen rijden en twee uur terug en we hebben denk ik 5 soorten vlinders gezien. Maar ik heb toch voor de vorm een foto toegevoegd. Een wandeling van een half uur door het bos met informatie over de bomen en het gebruik van de bast voor medicijnen was wel interessant.

Maandag en dinsdag heb ik weer op Resko’s in de container gewerkt. Ik moet nu wel eerlijk zeggen dat het niet Resko’s heet, maar de voormalige Race Course. Dat krijg je als mensen nogal gebrekking Engels spreken. Dus vanaf nu als ik het over de race course heb bedoel ik de sloppenwijk waar ik ’s ochtens werk. De meiden die ik de vorige week ontmoet had waren er op maandag weer en Daina had zelfs twee vriendinnen meegenomen die ook wel een opleiding wilde volgen en weg wilde uit de race course! Helemaal geweldig. Van het andere meisje van vorige week (Mary) hebben we niks meer van gehoord en ze woont ook niet meer in het hutje dat ze ons heeft laten zien (als ze er ooit gewoond heeft). Daina en de vriendinnen waren er dinsdag ook weer en ik heb goede hoop dat ze serieus zijn en dat we er over twee weken echt mee aan de slag kunnen. De meiden moeten namelijk een maand lang zich bij ons melden in de container om te laten zien dat ze serieus zijn zodat we ons geld niet in een bodemloze put steken. Ook praten we gedurende die maand met familieleden op de race course of zoeken de ouders op in de geboorte dorpen als de meiden geen familie in Kumasi hebben. Ik maak met mijn kamer ook foto’s van de meiden en de gespreken voor de rapportages die de sponsoren van het project willen zien. Daar zijn ook de portretfoto’s van de meiden bij die ook op deze site staan. Deze foto’s blijken een groot succes te zijn bij de meiden zelf en ik heb met ze afgesproken dat als ze twee weken aan een stuk zich melden dat ze de foto dan krijgen. Dit ga ik dan ook nu met alle nieuwe meiden Dinsdag hebben we ook electriciteit laten aanleggen in de container zodat we licht hebben (kunnen we eventueel ook in de avond terug komen)en een ventilator en tv kunnen plaatsen. Door de tv hopen we meer attractiviteit te creeren waardoor de jonge meiden en jongens naar ons toe komen voor entertainment. Dat geeft ons dan weer de kans om met ze te praten, want de race course is te groot om helemaal rond te lopen en het kost teveel tijd om de meiden te zoeken. Dinsdag hebben we ook een Canadees rondgeleid door de creshes en de race course. Hij heeft met zijn Ghanese vrouw een guesthouse en wil toeristen in kleine groepjes ook de andere kant van Ghana laten zien. Ondanks dat de Canadees al dertien jaar in Ghana komt was hij geschokt door de leefomstandigheden en erg enthousiast over ons project. Hij is lid van een Rotary club en heeft al een mail gestuurd dat hij ons project daar zeker gaat aankaarten. Hopelijk komen er ook nog wat toeristen op de rondleidingen af. Misschien ga ik ze zelf wel rondleiden en uiteraard vriendelijk doch dringend verzoeken om geld te geven! Ik bedoel ik ben goed in praten en ik heb verstand van geld dus waarom niet. Als het laten zien van andermans ellende er voor zorgt dat we geld krijgen om die ellende voor de kwetsbaarste groep, de jonge vrouwen, te verlichten dan heb ik daar geen problemen mee. Het zit allemaal nog in de opstartfase maar er is nog voldoende tijd, drie en een halve maand.
Op kantoor Ga ik de komende week Vera helpen met het maken van de rapportages voor de sponsoren. Tot nu toe wordt de financiele verslaglegging nog helemaal met de hand gedaan in grote A3 boeken, maar ze hebben nu Excel 2007 aangeschaft! Vera doet de boekhouding en heeft ook al een “cursus” in excel gehad maar daar heb ik een half uurtje bij gezeten en toen ben ik weg gelopen. Met alle respect maar die leraar wist minder van excel dan de gemiddelde huismoeder bij ons. Dat kan natuurlijk ook liggen aan de geweldige excel kennis van onze huismoeders, maar wat ik bedoel te zeggen is dat Vera er niks aan had. Nu ga ik dus in de middag Vera helpen en uitleg geven over excel, blijf ik toch met ICT bezig.

Afgelopen woendag en donderdag zijn Fenna en ik naar Nkoranza geweest naar een project voor verstandelijk en lichamelijk gehandicapten. Het is niet eens zozeer een project maar een leefgemeenschap van zo’n vijftig kinderen en jongvolwassenen. De gemeenschap is opgezet door Ine Bosman die als tropenarts werkte in het er naast gelegen ziekenhuis. in 1992. Het is een prachtig ommuurd “dorpje” waar de kinderen met 3 of 4 en een begeleider in een huisje wonen. Gedurende dag zijn er activiteiten zoals voetbal, muziek maken en er is een eigen zwembad waar iedere dag een uurtje in gezwommen wordt. Net buiten de omheining is een specilae school voor hen gebouwd maar die was dicht toen wij er waren. Daarnaast is er een computer lokaal en een sociale werkplaats, jawel je hoort het goed een sociale werkplaats, waar de kinderen kettingen, armbanden en dergelijke maken van verschillende kralen. Verder worden er stoffen zoals sjaals en doeken geweven en is er een naai attelier waar tassen gemaakt worden van onder andere plastic afval zoals ijszakjes en de overal aanwezige drinkwater zakjes. Mogen jullie raden waar ik mijn eerste souveniers gekocht heb ;-). Binnen het terrein lopen kippen, katten, honden en 5 ezels vrij rond en zijn er speeltoestellen zoals een schommel en wip. Als toerist kun je er in speciale huisje overnachten en kijken hoe het er aan toegaat. De huisjes zien er klein en schattig uit en ieder huisje bestaat uit een ronde slaapkamer met een twee persoonsbed en aan het huisje is een open douche/toilet ruimte gebouwd. Je doucht dus in de buitenlucht maar met de privacy van een anderhalve meter hoge muur. Zo kun je heerlijk douchen en toch een praatje met de buurman of vrouw maken. Ik was en ben erg onder de indruk van dit project. De kinderen worden hier naar toe gebracht en leven hier in een beschermde omgeving, vaak de rest van hun leven. De meeste kunnen niet zelfstandig leven en hebben dus niks anders dan deze plaats. Dit is natuurlijk wel een probleem, want er komen wel kinderen bij maar er gaan er maar sporadisch weg maar tot nu toe draait het project nog steeds. Niet alles is hier perfect, zo krijgen ADHD kinder (te) zware medicatie om rustig te worden en is er niet altijd genoeg aandacht voor persoonlijke hygiene (naar Nederlandse maatstaven althans). Ook de manier waarop met seksualiteit wordt omgegaan mag wel wat professioneler, maar al met al is dit een super initiatief en een geweldige leefomgeving voor deze verstotenen. Het meest schokkende wat ik gezien heb was een jongetje zonder armen en benen. Hij leek happy tijdens de muziek sessie en in het zwembad maar toch...... Ik ben er ook achter dat, hoe goed ik dit project ook vind, ik er niet zou kunnen werken. Ik heb die twee dagen zoveel mogelijk met de kinder gespeeld, gedanst en gezwommen maar ik vind het heel lastig om door hun onvolmaaktheid heen te kijken en daaronder het normale kind te zien dat liefde, aandacht en genegenheid wil. Zeker bij de zwaarder gehandicapten moet ik mezelf dwingen om ze op te pakken en met ze te spelen en niet te negeren en simpel weg te lopen naar een “normaler” kind. Het was in totaal maar 24 uur, maar wel indrukwekkend en voor iedereen die naar Ghana gaat een aanrader om een nachtje of twee te blijven. Al het geld gaat direct naar het project en de keuken is er heerlijk westers ;-).

Dat brengt ons vanzelf bij de dag van vandaag. Ik heb heerlijk uitgeslapen en nu al twee uur in dit internet cafe doorgebracht. Morgen is mijn verjaardag en we gaan het met de hele familie vieren dus ik ben alles behalve alleen op mijn 28ste geboorte dag (hoef je je daar al niet meer druk over te maken mama, haha). Foto’s en verhalen volgen uiteraard nog in de volgende update. Voor Dennis uiteraard alvast gefeliciteerd en voor de rest allemaal hartstikke bedankt voor de reacties, telefoontjes en smsjes (als ze aankomen).

Knuffel,
Kevin