Verjaardag, watervallen en een bruiloft

Hallo allemaal,

WAUW.... wat een reacties op mijn site en via de sms op mijn verjaardag! Vanaf nu zorg ik dat ik ieder jaar in het buitenland zit op mijn verjaardag, kei bedankt allemaal! Als ik de reacties lees dan worden mijn lange verhalen ook nog echt gelezen, dus dat is mooi om te horen. Ik moet dan wel meteen mijn excuses aanbieden voor de vele tik- en spelfouten, maar zo’n verslag (drie A4tjes) schrijven kost me ongeveer anderhalf uur en dan dien ik daarna nog de foto’s te plaatsen, dus ik heb meestal de puf niet meer om alles nog eens te controleren. Zo.... nu dat gezegd is kan ik met een gerust hart, met de blik op oneindig en op volle snelheid gaan typen. Wegens succes herhaald (graag gedaan Tom); de management summary:

Mijn verjaardags feestje was TOP. Er waren gelukkig maar 25 ongenode gasten (kinderen uit de buurt) aanwezig, maar na wat last minute drinken en koekjes inkopen was dat ook geen probleem meer. Op het werk wat pech gehad en een dag niet gegaan omdat ik me voor het eerst niet lekker voelde, maar ben nu weer de oude hoor! Belaagd door 300 Ghanese studenten, die allemaal op de foto wilde met de twee blanken, bij de watervallen van Kintampo. Vandaag een georganiseerde chaos meegemaakt bij de kerkdienst van een bruiloft , ik ben die kerk niet meer uit te slaan tegenwoordig, haha.

Uiteraard begin ik met de 24ste april; Concord day in Nigeria en de herdenkingsdag van de genocide in Armenie, maar natuurlijk ook de dag van de feestavond van VCV en.... ohja de verjaardag van mijn tweelingbroer natuurlijk :-p. Zaterdag zijn we eerst begonnen met een kleine ceremonie bij Kwabena, zijn dochter kreeg namelijk na 40 dagen officieel haar naam (Amphefowaah) vernoemd naar een Ghanese koningin, maar haar engelse naam is Margreth dus dat is iets makkelijker. Het was een hele leuke en kleine ceremonie waarbij ik de fotograaf mocht/moest spelen. Tegen de avond begon het gezellig te regenen en aangezien we de verjaardag van mij en Kwabena (14 april) buiten vierden was dat wel een probleem, gelukkig hield het tegen 7 uur op met regenen en konden we alsnog starten (geplande tijd was 6 uur). Tegen die tijd zaten er wel al zo’n 25 buurtkinderen netjes te wachten op de stoelen die we klaar gezet hadden. Deze kinderen hadden allemaal via via gehoord dat ik jarig was en dat ik mijn verjaardag zou vieren en wilde daar graag een graantje van meepikken. De meeste kende ik wel van gezicht maar sommige waren totaal vreemd voor mij. We zijn toen terplekke pakjes drinken, koekjes en kleine verrassingpakketjes gaan kopen en hebben die uitgedeeld. Daarna hebben we ze vriendelijk doch dringend verzocht om naar huis te gaan want het waren er gewoon te veel en ze zouden de verjaardag verstoren. Nu hoor ik jullie denken, hoe zo de verjaardag verstoren??? In Ghana is een verjaardag iets anders dan in Nederland, er horen nogal wat gebruiken en tradities bij. Zo zitten de jarige en de eregasten in het midden aan een tafel en zit iedereen daaromheen. Uiteraard begint de verjaardag met een openingsgebed en is er een ceremoniemeester die de eregasten en jarige vraagt zich voor te stellen. Daarana krijgen de gasten wat te drinken: frisdrank of bier. In Ghana drinken ze veel Guiness of een alcoholvrij bier genaamd Malta (beide zijn niet te drinken overigens), gelukkig hebben ze ook gewone bieren zoals Star dat helemaal niet verkeerd smaakt. Na de drankronde komt de spuitchampagne en daarna het aansnijden van de mierzoette taart. De cadeauttjes worden tussendoor ook nog even gegeven. Het T-shirt dat ik aan heb op de foto’s heb ik van Fenna gekregen (bedankt nog!), het gele T shirt is van Kwabena en Pricilla en het blauwe T shirt van Maame Joe. Beide kan ik aan naar gelegenheden zoals de kerk of bruiloft of iets dergelijks en is dus wel handig. Hierna mag de jarige het “feest” openen door als eerste te gaan dansen. Gelukkig voor mij springen de Ghanezen heel snel bij want zoals jullie allemaal weten heb ik vele talenten, maar ritmegevoel hoort daar zeer zeker niet bij! De muziek is een soort R&B en Hip Hop, Fenna is er helemaal fan van, maar laten we zeggen dat het niet helemaal mijn ding is ;-). Tijdens het dansen worden er pakketjes met de onvermijdelijke rijst en kip uitgedeeld en kan iedereen een hapje eten en dansen. Om 10 uur is het feest afgelopen en gaat iedereen naar huis, wat dan weer niet zo lastig is omdat ze bijna allemaal op de compound wonen, haha. Ondanks dat 10 uur niet echt een normale eindtijd is voor een feestje was het wel erg geslaag.

Zondag heb ik niet zoveel gedaan, maar ’s avonds laat was er wel opeens veel geschreeuw en gehuil buiten. Toen ik ging kijken stond daar het halve huis en bleek een vrouw gewond te zijn aan haar oog. De mensen stonden er omheen te schreeuwen en naar elkaar te wijzen en na een tijdje hoorde ik dat de vrouw geslagen was door haar man met een riem en dat de gesp haar oog had geraakt. Zowel de man en vrouw zijn naar het ziekenhuis gegaan, waar het gelukkig alleen een snee boven het oog bleek te zijn. Toen de rust was teruggekeerd wilde ik het er over hebben met Rita en Joyce maar kreeg ik al snel door dat ze het er liever niet over wilde hebben en dat het een prive zaak was tussen de man en vrouw. Wel was duidelijk dat dit niet normaal was en dat je een vrouw niet zo mocht behandelen, maar echte verontwaardiging en woede ontbrak. Toen ik de volgende dag gekscherend zei dat Rita voortaan maar moest oppassen met mij tegenspreken omdat ik ook een riem droeg kreeg ik het volgende triomfantelijke antwoord: “Dat moet je maar eens proberen, maar als je mij een snee in het gezicht bezorgd dan moet je met trouwen, want dan ben ik mismaakt en wil geen andere man me meer”. Dit vond ik eigenlijk nog schokkender dan wat de avond daarvoor gebeurde. Iemand slaat een vrouw in Nederland in elkaar en dan zegt die vrouw “ kom schat, we gaan trouwen, want door jou ben ik niet meer knap genoeg voor andere mannen”. Soms zijn er cultuur verschillen waar ik met mijn verstand niet bij kom. Gelukkig bleek een paar dagen later wel dat de man door familieleden aangesproken was op zijn gedrag en dat het voorval aan father Jozef gemeld was en dat hij de man ook nog op het matje zou roepen.

Op het werk is het afgelopen week rustig geweest, de meiden zijn weer netjes langgekomen en het meisje dat zich eerst niet meer gemeld had, Mary (zie vorige verslag) is nu wel de hele week langs gekomen en wie weet is ze nu wel serieus. Op Dinsdag een pech dag gehad. ’s Ochtends mijn ritje naar de racecourse gemist omdat ik zat te wachten op Benedicta die uiteindelijk een dag vrij bleek te zijn (ze had wel op maandag tegen mij gezegd tot morgen....), op de race course begon het opeens keihard te regenen en zijn we als een gek naar een schuilplaats net buiten de race cources gerend. Als het gaat regenen dan veranderd de race cource in een grote modderpoel en worden de wegen spekglad en ben je vies van onder tot boven. Toen het ophield met regen zijn we op de motor terug gereden maar na 300 meter weer omgedraaid om de weergoden nog een paar extra liters water in petto hadden. Uiteindelijk op weg naar het kantoor kregen we een lekke band en hebben we de motor in een taxi moeten laden. Op kantoor bleek de stroom uitgevallen en was er dus ook niks te doen. Al met al een baal dagje die ik beter in bed had kunnen doorbrengen. Wat ik dan ook gedaan heb de volgende dag, maar dat was omdat ik totaal niet geslapen had die nacht en ik me niet lekker voelde, niks ernstig maar hoofdpijn en last van mijn maag. Uiteraard wijten Rita en Pricilla (de surogaat moeders zeg maar) dit aan het ene glaasje rode wijn dat ik de avond ervoor gedronken heb en vanaf nu wordt mijn alcohol inname dan ook met Argusogen bekeken. Donderdag een kantoordagje waarbij ik Vera geholpen heb met het opschonen van de bestanden op haar computer, 100 verschillende excel en word documenten in één map met ook nog eens dezelfde bestandsnamen zoals budget januari dat drie keer voorkwam of report Misoro dat ik vier keer zag staan. STRUCTUUR lieve mensen! Structuur is hier het toverwoord als nieuwe manager. Laten we eerlijk zijn, als ik dat zeg dan moet het wel heel erg zijn, haha. Met de collega’s een lekkere lokale lunch gegeten waarbij ik koeienhuid heb geproeft. Ik zeg geproeft want ik heb het weer uitgespuugd, wat is dat smerig! Maar wat had ik anders kunnen verwachten, koeienhuiden zijn om op te lopen niet om op te eten!

Vrijdag zijn we naar Sunjani gegaan. Godfred zit daar op kamers en studeerd accounting aan de universiteit en we zijn hem gaan opzoeken. Konden we meteen naar de waterval van Kintampo met het jaarlijkse studentenuitje. Even voor de duidelijkheid met op kamers bedoel ik dat hij een stapelbed deelt in een hokje van 2 bij 2.5 meter. De foto is het bewijs hiervan. Dus de eerste de beste student die nog begint te zeuren over zijn “te” kleine kamer van 12 m2 sturen we direct hierheen. Mijn kamer was 11 m2 in Tilburg dus ik val net buiten die categorie :-p. De universiteit zelf is niet heel bijzonder maar we zijn wel even in het radiostationnetje geweest en hebben achter de draaitafel plaatsgenomen. We hebben de bibliotheek bezogd en ik ben daar eigenlijk alle bekende boeken tegen gekomen. Het niveau is wat de boeken betreft dus niet veel anders dan op de Nederlandse universiteit. Voor alle MAKUB/ MA-Tilburg/ Asset Marketing Association leden heb uiteraard even een foto genomen van de Principals of Marketing van onze vriend Kotler. Het uitje naar de watervallen was een avontuur opzich omdat er honderden studenten heen moesten en er te weinig bussen waren, dat verschilt dus niet zo veel van de NS bij treinuitval zeg maar. Uiteindelijk met zijn allen in een trotro gepropt en drie uur lang als een gek over de Ghanese wegen geracet. Vooral het laatste uur was vervelend omdat de weg niet geasfalteerd was maar alleen een laagje gravel bezat. Daarnaarst mikte de bestuurde volgens mij op alle kuilen en hobbels in plaats van ze te ontwijken! Voor diegene die mijn reisverslag naar Azie hebben gelezen, het kwam in de buurt van de weg van Bangkok naar Siem Reap, maar die duurde 5 uur en dit maar , maar die duurde 5 uur en dit maar één. Bij de watervallen aangekomen bleek het uiteraard veel en veel te druk, want bijna alle studenten stonden uitgelaten en aangeschoten onder de waterval. Toen Fenna en ik ook even het water in wilde werden we letterlijk belaagd door alle studenten die met ons op de foto wilde. Niet gelogen, ik denk dat we op meer dan 40-50 foto’s staan. Op een gegeven moment was het echt niet leuk meer, omdat ze je vast pakken en niet los laten. Je kunt geen kant op en voelt je echt in het nauw gedreven. Uiteindelijk ging het wel weer, maar voor Fenna was de lol er wel af. Ik heb aan de rand nog wat staan kletsen met een groep Australiers die een trektocht van 43 weken maakten van Marokko naar Zuid Afrika en terug naar Turkije. Helemaal te gek en ik heb op het punt gestaan om Arno (mijn baas) te bellen en te zeggen dat ik pas na de kerst terug zou zijn, maar helaas.... geen bereik onderaan de waterval.

Gisteren ben ik wat gaan poolen met een Ghanese Libanees genaamd KK, hoe verzin je het. Hij is geboren en getogen in Ghana, maar komt oorspronkelijk uit Libanon. Als jullie denken dat ik ADHD heb en veel praat, dan zal ik jullie voorstellen aan KK. Hij kent veel mensen en plaatsen hier dus het is wel handig. Hij heeft ons voor morgen uitgenodigd voor een lunch op de golfbaan, “he takes care of everything” heeft hij gezegd dus ik ben benieuwd. Mogen is een vrije dag vanwege 1 mei, dag van de arbeid.

Vandaag zij we naar een bruiloft geweest. Kort samengevat een georganiseerde chaos, maar wel heel leuk. De mis begon maar de bruid was nog niet aanwezig en ook niet na een half uur. De bruidegom kreeg het volgens mij spaans benauwd want de getuige moest hem iedere vijf minuten met een zakdoekje het zweet van het gezicht afvegen. Gelukkig was de bruidegom nog niet gedoopt en konden ze daar dus na het half uur nog mee vooruit. Midden tijdens het dopen komt de bruid binnen aan de arm van haar vader en gaat rustig zitten. Ik had pas door dat ze er aankwam toen ze al bijna bij het altaar was beetje jammerlijke entree lijkt me. De hele tijd waren er minstens 4 fotografen rondom het altaar te vinden en de bruid en bruidegom te vinden. Allemaal met camera’s zonder zoom want ze zaten die camera’s letterlijk een halve meter van hun gezichten te houden. De echte trouwceremonie was een beetje jammer, de bruid keek haar bruidegom geen enkele keer aan tijdens het uitspreken van de geloften en toen ze elkaar eindelijk mochten kussen kreeg de kerk een lullig knuffeltje voorgeschoteld. Maar dat deerde de meeste mensen niet want het dweilorkest (jawel het dweilorkest) zette vrolijk in en de helft van de kerk liep naar voren en begon spontaan te dansen. Het zelfde herhaalde zich tijdens de collecte en de bruidegom werd door zijn vrienden op de schouders genomen. Helaas was ik mijn camera vergeten, dat waren anders leuke foto’s geweest. Het duurde wel wat lang, op een gegeven moment zaten zelfs de koorleden met de hand onder de kin te knikkenbollen. Maar al met al een vrolijke boel.

Dat was het wel weer. Ik zit ondertussen op 3 en een halve pagina en begin moe te worden, dus het wordt een kort en krachtig einde.

EINDE!