Succes en frustraties op het werk

Hallo allemaal,

Het is alweer twee weken geleden dat ik iets van me heb laten horen dus het wordt wel weer tijd dacht ik zo. De eerste week is er eigenlijk ook niet heel veel spannends gebeurd (beetje sleur begint soms wel te komen), maar deze week is er weer voldoende te melden in de korte en lange versie!
-------------------------------------

Op het werk wordt mijn geduld tot het uiterste op de proef gesteld door een architect die niet kan calculeren en dus steeds verkeerde budgetschattingen blijft opsturen. We hebben drie meiden vanuit Race Course naar het trainingscentrum gebracht en zij beginnen aan hun nieuwe toekomst. Een schitterende afsluiting van de eerste periode en een moraal boost! Ik ben uitgelachen door de Ghanezen omdat ik een Fufostok moest kopen voor mijn Ghana sister. Mijn eerste voedselvergiftiging is achter de rug en heb het netjes doorgegeven aan Fenna (sorry meid). Ik heb gezien hoe je wel in de maat kunt dansen op Afrikaanse muziek door een dansgroep, en heb voor oppas papa gespeeld voor de baby van Kwabena en Priscilla (viel niet tegen voor een eerste keer) ;-).
-------------------------------------
Laat ik maar met het belangrijkste beginnen: werk. Op dit moment ben ik met twee verschillende zaken bezig. Ten eerste mijn werk in Race Course met de straatkinderen waar ik al veel over verteld heb. Daarnaast help ik Hanneke met haar project binnen de organisatie. Zij wil een eigen trainingscentrum opzetten in Kumasi waar we de kinderen heen kunnen brengen voor een opleiding. Het trainingscentrum waar we ze nu heen brengen ligt op het “platteland” en is meer dan twee uur rijden van Kumasi. De hulp bestaat er uit dat ik haar help om een goede kostenschatting te krijgen van de architect en aannemer om zodoende gericht fondsen te werven en het project van de grond te krijgen. Je zou denken dat een ervaren en deskundige architect en aannemer, na het maken van de bouwtekeningen, vrij simpel een gedegen en duidelijke kostenschatting moeten kunnen maken. Nou.... think again! Op dit moment heb ik de 4de versie in handen en lopen de bedragen uiteen van 45.000 Cedi (eerste grove schatting), 124.000 cedi (eerste officiele schatting op basis van een overheidsproject ), 66.000 cedi (derde schatting op basis van privaat project, maar na het nareken kom ik op 58.000 cedi ), en de laatste versie 68.000 cedi (na narekenen kom ik uit op 73.000 cedi ).
Ik heb ondertussen een hotline met de architect en hij is het nu eindelijk met me eens dat calculeren in Word niet zo handig is en dat het beter in Excel kan. Dat ik hem een volledig opgemaakt sjabloon opgestuurd heb na de derde schatting en dat hij daar niks mee gedaan heeft zullen we dan maar even vergeten. Aanstaande dinsdag komt hij langs bij mij op kantoor en gaan we samen de laatste en definitieve versie maken. Hij de kennis van de materialen, manuren en kosten en ik de kennis van Excel om het goed uit te rekenenen en uit te kunnen printen. Nu hoor ik jullie denken: “Ga toch naar een ander die je niet probeert te belazeren!”, maar ik geloof echt dat het eerder onkunde dan moedwillige sabotage is. Hij benadeeld zichzelf namelijk ook voor duizenden cedi’s in bijna alle schattingen. Ondanks dat het een omgekeerde wereld is: de klant helpt de aannemer om een bestek te maken, ga ik er vanuit dat we dinsdag een top bestek hebben en dat we weten hoeveel geld we moeten lospeuteren uit rijke en goedgevulde West Europese zakken!!

Zover het frustrerende deel van mijn werk, dan nu het echt belangrijke en motiverende deel. Gisteren hebben we drie meiden (Suzanna, Tina en Aysha) naar het trainingscentrum gebracht, waar ze een drie jarige opleiding gaan volgen als naaister/kleermaakster. Alles is voor hen geregeld en ik heb genoten! Ze hadden er duidelijk zin in en waren opgewekt ondanks dat ze voor zo’n lange tijd naar een totaal onbekende plek gingen waar ze niemand kennen. Uiteraard kunnen ze wel naar huis (als dat er is) tijdens vakanties! Ik ben heel blij voor ze, maar vond het ergens ook wel jammer. Ik heb vier weken, een paar dagen per week met die meiden gesproken, gezien waar ze leefden, gehoord waar ze vandaan komen en wat ze meegemaakt hebben en nu zie ik ze waarschijnlijk nog maar één keer bij een follow up bezoek. Maar goed zij hebben nu DE kans op hun eigen, gloednieuwe en verbeterde toekomst. Het zijn drie totaal verschillende meiden maar het klikt wel goed samen. Suzanna is de “moeder” van het stel, ze is slim, volwassen en sociaal. Zij heeft haar vriendje meteen aan de kant gezet toen hij zei: “ik wil niet dat je gaat, ik wil dat je hier blijft in Race course.” Haar reactie was heel simpel: “Als hij geen betere toekomst voor mij wil dan houdt hij ook niet echt van me”. Voor Nederlandse begrippen een normale reactie maar hier in Ghana is het toch niet zo eenvoudig. Aysha is de “vader” van het stel. Ze heeft een grote mond laat ze zich niet kleineren door de jongens en doet heel stoer. Je hoeft geen psycholoog te zijn om bij haar te zien dat het een zorgvuldig aangemeten houding is die haar in staat heeft gesteld om jaren in Race Course te overleven. Als je haar een beetje leert kennen dan zie je dat ze vooral veel lacht, aandacht wil en het graag gezellig wil maken. Tina is de “baby” van het stel. Ze is een mooie, verlegen en altijd vriendelijke meid die weggelopen is van huis omdat haar moeder overbezorg en beschermend was. We hebben haar vrij snel nadat ze bij ons was gekomen terug gebracht naar haar moeder die haar overal liep te zoeken. Twee dagen later was ze terug in Race Course. We zijn haar toen gaan opzoeken en hebben lang met haar gepraat. Ze wilde eigenlijk helemaal niet in Race Course leven, maar thuis moest ze elke seconde in haar moeders buurt zijn en overal mee naar toe en dat vond ze veel te benauwend. Doorvragen leerde dat ze wel naar huis wilde als ze op haar broertjes, zusjes en het huis mocht passen, maar dat ’s nachts iets in haar steeds zei dat ze terug naar Race Course moest. Ik dacht meteen: die hoort stemmen, die moet naar een doktor! Maar zuster Pauline pakte het gelukkig iets pragmatischer aan. Ze haalde een plastik rozenkrans uit haar tas gaf het aan Tina en legde haar uit dat ze nu een kind van God was en dat we met zijn allen zouden bidden en dat als ze ’s nachts nog eens twijfelde ze de rozenkrans moest vastpakken en dat ze dan zou voelen dat wij en God er voor haar waren en dat ze niet hoefde te twijfelen en de stemmen daardoor kon negeren. Nu ben ik eigenlijk helmaal niet van dit soort religieuse hocus pocus gedoe, maar eerlijk is eerlijk het schiep wel een vertrouwensband tussen Tina en ons en zij geloofde er in. Daarna was ze kalm en we hebben haar naar huis gebracht en gisteren vanuit huis meegenomen naar het trainingscentrum....
Ik heb over dit voorval toch wel een tijdje nagedacht en ben voor mezelf tot de conclusie gekomen dat dit weinig met religie; christendom, islam, boedisme of hedonisme voor mijn part te maken heeft, maar veel meer met geloof. Religie is iedere zondag naar de kerk, wekelijks biechten, geen condoom gebruik en allerlei andere regels. Geloof gaat over het gevoel dat je er niet alleen voorstaat en dat er altijd iemand (ouders, vrienden, hulpverleners of vrijwiliggers) of iets (God, Allah of Boedha) is die op je letten. Ik heb voor mezelf besloten de kinderen absoluut niet warm te maken voor religie, maar als ze dat nodig hebben wel het geloof te geven dat er mensen zijn die het wel interesseert en die wel willen helpen. Als dat geloof in fysieke vorm zich uit door een kruis of rozenkrans dan vind ik dat best en roep ik de volgende keer gewoon weer Amen en Hallelujah of Allah Zij Geprezen als het om een moslim kind gaat natuurlijk ;-).
Maar zoals in elke familie of gezinnetje is er ook een zwart schaapje. Het jammer is dat dit zwarte schaapje Dianah is, het meisje dat ik als eerste heb leren kennen en waar ik meteen een goed gevoel bij had. Ze zou met de drie meiden meekomen naar het trainingscentrum, maar op het moment dat ze wilde vertrekken kwam haar vriendje en die heeft haar meegenomen naar een andere wijk in Kumasi. We krijgen hem of haar niet te pakken op de mobiele telefoon en weten ook niet waar ze nu is. Hetzelfde vriendje belde ons een dag voor vertrek op met de mededeling dat Dianah heel ziek was, maar toen we gingen kijken was er eigenlijk niks met haar aan de hand. Dianah had wat last van haar maag maar dat was alles, ze zei dat ze gewoon mee kon morgen maar dat haar tante en vriendje het er niet mee eens waren dat ze ging. We hebben met de tante gesproken, maar die kon geen goede reden geven waarom ze niet wilde dat Dianah weg zou gaan uit Race Course om een vak te leren. Het vriedje heet “abortus” en wil ook niet dat ze bij hem weg gaat en heeft haar zover wij dat nu weten tegen haar wil meegenomen. Vanaf maandag gaan we haar zoeken en als we haar vinden en ze wil met ons mee dan nemen we haar uiteraard mee. Desnoods met de hulp van de politie. Dianah is een lieve meid, maar niet zo sterk als Suzanna of Aysha. Ze laat zich veel makkelijker manipuleren en we horen ook verhalen dat Abortion haar slaat als ze ruzie hebben, hoewel zij dat steeds ontkent. Wat mij betreft wordt dit zeker vervolgd!!

Dan nu de wat leukere verhalen. Ik kreeg van Priscilla een soort opdracht mee. Of ik een Fufu stok voor haar kon kopen. Een Fufu stok is een grote stok waarmee ze Casava en Plantain stampen om Fufu van te maken. Fufu is de meest gegeten lokale maaltijd en de Ashanti zijn er werkelijk gek op. Ik vind er weinig aan het is een kleffe deegbal in een hete soep/curry met wat vlees of vis erbij. Je dient niet te kauwen, maar het direct door te slikken. Nu valt er ook niet veel te kauwen want het is vrij slijmerig, maar goed ik dus die stok kopen en er de halve race course mee over op zoek naar een taxi. Nu is een blanke al iets dat enorm opvalt in Race course laat staan een blanke met een twee meter lange stok waar het lokale gerecht mee gemaakt wordt. Een kwartier lang ben ik aangelachen, is er naar me gewezen en hebben ze me wel 20 keer gevraagd “Obruni de fufu?” ofwel “Blanke, eet jij fufu?”. De zuster en de meid die bij ons was lagen de hele weg in een deuk en ik moest er eigenlijk ook wel om lachen.

De dochter van priscilla wordt uiteraard iedere dag ene beetje ouder, duh! En Prisicilla gaat dan ook steeds vaker even het huis uit voor boodschappen of een kort familiebezoekje. Afgelopen week heeft ze de kleine aan mij gegeven, uiteraard nadat ze gegeten had, verschoond was en diep in slaap was, haha. Dus ik heb voor baby oppas gespeeld en zowaar het kind en ik hebben het er levend vanaf gebracht. Emphafowah is gelukkig niet bang voor blanken en is nog te klein om echt te protesteren maar ik was toch wel trots dat ze niet gehuild heeft. Het enige nadeel is dat ze hier als de dood zijn dat de baby het koud krijgt, nou vraag ik je??? Het is hier altijd boven de dertig graden, het kind heeft een luier om, een pakje aan en zit altijd in een doek gewikkeld, maar als het in huis komt moet de ventilator uit anders krijgt ze het koud! Ik heb Priscilla al eens beschuldigd van “kinderbraderij”, maar ze nemen van mij niet veel aan als het om babies gaat. Nu is dat ook meestal volkomen terecht natuurlijk, maar in dit éne specifieke geval... Ik snap nu wel waarom iedereen hier zo goed tegen de hitte kan, als baby hebben ze het veel erger gehad. Het is een soort onderbewust trauma waardoor ze gewoon dertig graden zonder extra dikke kleren als koel ervaren.

Afgelopen week zijn we naar een oefensessie van een Afrikaanse cultuur dansgroep geweest. Ze hebben voor ons vijf verschillende Afrikaanse dansen uit Tanzania, Nigeria, Mozambique, Togo en Ghana gedanst. Het was precies goed (niet te lang haha) en door de uitleg over het type dans en voor welk doel het dient had je er ook nog een verhaal bij. Ze dansen met hun hele lichaam en iets energieker dan wat ik gewend ben van onze Volendamse klompendans zeg maar. En eerlijk is eerlijk de mannen waren dan ook redelijk gespierd (zeg maar totaal afgetraind). Tip voor de damers: als jullie naar Ghana komen zeg dan tegen jullie man of vriend dat jullie iets cultureels willen doen. Een dans voorstelling van twee uur bijvoorbeeld. Hij haakt gegarandeerd af en jullie hebben de avond van je leven, haha.

Ohhja ik ben ook nog naar de kapper geweest gisteren. Na bijna twee maanden had ik een lekker hoogpollig tapijtje op mijn kop liggen en kreeg ik het steeds warmer. Gelukkig wist Kwabena een kapper die ook blanken kon knippen dus dat kon niet mis gaan (dat die man het zichzelf geleerd had vertelde hij er bij). En helaas voor jullie is het ook niet mis gegaan! Het is wel wat kort nu, maar met dit weer groeit het als kool dus dat is geen probleem. Ik moest wel wat knip instructies geven en vragen of hij die ene schaar ook niet even wilde gebruiken om het haar wat uit te dunnen maar het eindresultaat is heerlijk koel en ziet er nog acceptabel uit ook. Bovendien koste het maar 7 cedi dus dan vindt deze Hollander het als snel goed natuurlijk.

Ik ben begonnen met frustraties en dus laat ik dan ook maar eindigen met iets wat je liever niet wilt maar bijna onvermijdelijk is in dit soort landen. Ziek worden en voedselvergiftiging oplopen. Afgelopen week was ik de hele dag al niet lekker en had ik wat last van mijn maag. Toen we ’s avonds even weg waren om wat te poolen ging het echt niet meer en bracht KK mij naar huis. We waren de poort nog niet uit of ik vroeg vriendelijk doch zeeeer dringend om te stoppen. Nadat ik al het eten van die dag in de bosjes gedumpd had zijn we naar huis gereden en heb ik een dag in bed gelegen. Ik denk dat het van een aarbeienijsje komt dat ik gegeten heb want alles was totaal roze terwijl ik het ijsje al uren daarvoor op had. Nu weet ik dat je heel voorzichtig moet zijn met ijs, maar ik had het al zeker tien keer van te voren gegeten, net als Fenna en andere vrijwiliggers en nergens last van gehad. Uiteindelijk viel het bij mij nog wel mee, maar Fenna was twee dagen later aan de beurt en heeft er de hele nacht zo’n vijf keer ”plezier” van gehad. Maar ook zij is vandaag weer beter en weer rustig aan het eten. Vanmiddag gaan we het potje pool afmaken en dan is alles weer vergeten en vergeven. Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen ;-).

That’s all Folks. Het volgende bericht bevat waarschijnlijk hele mooie foto’s van bountystranden en coktails want we gaan donderdag naar Cape Coast waar we het weekend aan het strand door brengen samen met Coen (vriend uit Nederland die in Lagos werkt). Zondag vliegt Fenna vanuit Accra terug naar Nederland en zit haar tijd in Ghana er op. Ze heeft hier top werk gedaan voor en met de babies in het weeshuis en veel van zichzelf ontdekt. Daarmee heeft ze de twee doelen die ze had meer dan verwezenlijk, maar net als de babies ga ik haar wel missen denk ik. Zoals ze zeggen “every beginning has an end” en een einde op een parelwit strand onder een palmboom met een coktail is natuurlijk zo slecht nog niet! Tot dan!

Knuffel,

Kevin