Een week lang Luan Phrabang!

Hallo allemaal,

hier dan weer een bericht uit Laos en zoals de titel al verklapt heb ik de hele week doorgebracht in Luan Phrabang. Nou ja bijna helemaal dan want de 25ste heb ik toch echt nog even doorgebracht in Vientiene. Direct nadat ik het vorige bericht gepost had ben ik terug gegaan naar mijn guesthouse, maar ben daar pas vier uur later aangekomen en dat terwijl ik die vier uur wel zicht heb gehad op mijn guesthouse, rara??? Het is eigenlijk heel simpel.... vlak voor mijn guesthouse kwam ik de tuk tuk chaufeur tegen die me naar het nationale monument en de vriendschapsboog had gereden. Hij en zijn vrienden zaten buiten aan een tafeltje bier te drinken en vroegen of ik er bij wilde komen zitten. Aangezien je als backpacker toch een soort gast van het land bent en de lokale bevolking vooral niet tegen het hoofd wilt stoten ben ik er maar bij gaan zitten. Het feit dat het hier om het drinken van bier ging staat natuurlijk geheel los van mijn beslissing om bij hen te gaan zitten ;-). Het was echt erg gezellig en na de nodige biertjes, overgeslagen lunch en avoneten bestaande uit chips ben ik om rond negen uur in slaap gevallen op mijn kamer. De volgende morgen was ik dan ook weer goed uitegrust voor de busreis naar Luan Phrabang. De rit wordt ook wel de reis van de 1000 bochten genoemd en niet voor niks! De weg slingert door de heuvels/bergen van noord Laos en maakt inderdaad iedere halve minuut een bocht. Het mooie daarvan is dat je ook om de paar minuten weer een ander uitzicht hebt en het moet gezegd worden het is een van de mooiste busritten die ik ooit gemaakt heb. Ook al was er uiteraard weer iemand wagenziek en zijn we twee keer gestopt om naar de motor te kijken ;-) Luan Phrabang zelf is de oude hoofdstad van Laos en de stad staat op de werelderfgoedlijst van Unesco, en met recht. Het is een heerlijk stadje met heel veel Frans koloniale huizen en straten pal aan de Mekon rivier. Toen ik uitstapte had ik meteen de relaxte sfeer te pakken en die ben ik niet meer kwijt geraakt in de dagen erna.De eerste twee dagen ben ik veel opgertrokken met David (buurman op Don Det) die ik weer tegen kwam in de bus naar Luan Phrabang. De eerste dag Phu Si bezocht; een heuvel midden in het centrum met een aantal tempels en budha beelden en een prachtig uitzicht over de valei en de omringende heuvels. Helaas is het hier 's ochtends vrij mistig dus de foto's laten nog niet half zien hoe mooi het was. De dag erna ben ik gaan "tuben" oftwel in een binnenband de Mekon afdrijven en relaxen. Helaas is het nu net het einde van het droge seizoen dus er was totaal geen stroming en ik heb me de pleuris gepeddeld (met de handen!!!) om op tijd terug te zijn voor een feestje waar David en ik heen zouden gaan met Phout (spreek uit: Poet), de engels sprekende hulp in ons guesthouse. Eerst zijn we met zijn vrienden wat gaan eten bij een van hen thuis, nee niks geks deze keer al was het samengeperste zeewier met sesamzaadjes wel appart en erg lekker. Daarna zijn we naar een soort schoolfeest gegaan van Phout Engels lerarenopleiding. Meer dan 150 studenten en twee Falang (buitenlanders),we waren de sterren van de avond, helemaal toen we een krat bier kochten en deze uitgedeeld werd. Je kon daar geen gewoon bier krijgen, maar moest een krat kopen die dan onder iedereen verdeeld werd. Tja, Laos is nu eenmaal communistisch. Na de nodige complimenten over mijn danstechnieken (serieus, ik laat thuis wel zien wat ze hier verstaan onder dansen) zijn we naar een discotheek gegaan. Daar speelde om 23.15 uur nog een liveband en toen we net binnen waren begonnen ze "It's my life" van Bon Jovi te spelen. Na meer dan een maand niks anders dan Cambodiaanse, Laoaanse of Thaise pop te hebben gehoord was dat een verademing. Een klein beetje overmoedig geworden door de complimenten op het feest ben ik toen maar de (compleet lege) dansvloer op gesprongen en een drie minuten lesje "Hoe ga ik compleet uit mijn dak op een rocknummer" gegeven. Zeg maar in Volleybalfeestavondstijl rond een uur of twee 's nachts, dan hebben jullie een beetje een beeld. Halverwege kwam David er ook bij en aan het eind van het nummer waren er ongeveer 300 paar, heel verbaasde, Laos ogen op ons twee gericht. De drie aanwezige buitenlandse gezichten waren daarentegen breeduit aan het lachen. Na een dik uur de bekende lokale popmuziek aangehoord te hebben zijn we weer naar huis gegaan. De dag daarna ben ik begonnen aan een driedaagse trektocht. Waarbij we de eerste dag gemountainbiked hebben, voornamelijk over de weg omdat het flink regende en de offroad stukken onbegaanbaar waren. Daar is die fiets toch juist voor gemaakt zou ik zeggen, maar de gids vond dat blijkbaar niet. Die dag het meest gave drankje ooit gezien. Zelfgestookte Whiskey (rijstwijn eigenlijk) in een fles met daarin een Cobra of een schorpioen. Bekijk de foto en huiver. Omdat ik weet dat jullie me nooit zullen geloven als ik zeg dat ik dat spul gedronken heb, heb ik twee flessen gekocht en zal ik ze jullie persoonlijk laten zien. En ja Vrienden van Heeren 3, de grote fles wordt opengemaakt op de teamavond bij Jos thuis en drinken zullen jullie, haha! Die dag in een dorpje aan de rivier geslapen en gegeten en een paar potjes Jeu de Boule gespeeld. De volgende morgen ontbeten en vertrokken voor een Hike van 20 kilometer, naar een dorpje op de top van een van de heuvels (hoogteverschil 600 meter). In mijn groep zat een heel gezellig Isralelisch koppel, een Zwitser en een Australier (Luc). Onze goede vriend Luc had besloten niet te ontbijten omdat er geen koffie was en hij wilde ook geen bananen onderweg omdat hij die niet luste. Toen ik zei dat me dat niet verstandig leek met een temperatuur van bijna 35 graden en de inspanning bergop en zo, moest hij hard lachen. Hij ontbeet zo vaak niet dat was geen probleem. Je hoeft natuurlijk geen Einstein te zijn om te raden dat meneer rond een uur of twaalf een zonnesteek had opgelopen en compleet uitgedroogd was. Vlak voor de top valt meneer bijna flauw en in het dorpje hebben we hem dan ook bed moeten leggen, een zout,suiker en water oplossing moeten geven en drie uur moeten wachten tot hij genoeg hersteld was om de afdaling te maken. voor de rest was het een super tocht met prachtig uitzicht en leuke kleine dorpjes. Ieder dorpje is eigenlijk een soort stam en ze hebben allemaal een andere taal. De twee dorpjes die wij bezochten lagen, niet gelogen, 500 meter van elkaar af maar spraken allebei een andere taal, die ze niet van elkaar begrepen!!! Na weer afgedaald te zijn en ons heerlijk gewassen te hebben in de Mekong (ongetwijfeld de badkamer met het mooiste uitzicht ooit) zijn we gaan slapen bij een familie in een ander dorp. De volgende morgen na het ontbijt worden we door de gids naar binnen geroepen omdat er een ceremonie zou plaats vinden. Het huis en de eigenaar en zijn vrouw kregen de zegen van het hele dorp (voortvloeisel van het nieuwjaar). Nadat iedereen iets geofferd had (geld) en een gebed had plaatsgevonden kregen we opeens van iedereen wit garen om de polsen geknoopt. Al die armbandjes waren bedoeld om geluk te brengen en moeten minimaal drie dagen om blijven. Tot zover niks aan de hand, maar daarna worden de flessen rijstwijn open getrokken en drinkt iedereen uit hetzelfde glas een flinke bodem rijstwijn en dat twee keer. De reden van het tweede glas? De gids zei letterlijk: It is the same with the legs, you can not stand on one! We praten hier nu over half tien het 's ochtends en alle mannen en vrouwen gaan aan de rijstwijn van ongeveer 40-50 procent. Uit beleefdheid, en deze keer echt alleen uit beleefdheid, de twee glazen gedronken en snel naar buiten gelopen toen er een tweede fles rond ging. Bij alle sociale gelegen heden wordt er trouwens uit één glas gedronken en eet iedereen van de borden die in het midden op tafel staan. Het blijkt dat in Laos de woorden voor mijn en dijn hetzelfde zijn en dat dus niemand een eigen bord of glas krijgt maar alles gedeeld wordt. Miscchien kunnen we toch nog iets leren van Laos?? Maar...Met alle geluksarmbandjes en het alcoholontbijt achter de kiezen zijn we gaan kajakken. Maar ook nu weer had ik het idee dat we eerder op een meer zaten dan op een van de grootste rivieren van Azie. Wel veel lol gehad met elkaar nat maken en omduwen. Een heerlijke natte, koele afsluiting van drie super heten dagen. Terug in het guesthouse weer de maaltijd gedeeld met een paar vrienden van Phout en andere gasten van het guesthouse gegeten en gedronken. Tot laat opgebleven en gefeest. Een van de Denen die er bij was kende een klein beetje Nederlands: "Ik ben een bodemloze put" en daar had hij helemaal gelijk in!De dag erna heerlijk niks gedaan en bijgekomen van de trekking en avond ervoor. En dan komen we weer bij vandaag. De dag van het bezoek aan de waterval van Luan Phrabang. De waterval zelf is niet zo heel mooi, maar wel erg hoog. Het mooi van deze waterval zijn de verschillende kleine poelen en miniwatervalletjes op verschillende hoogtes. Het water is azuurblauw en je kunt er prachtig zwemmen en "klauteren" zoals we in goed Limburgs zeggen. Heerlijk gezwommen in de regen en prachtige foto's genomen vlak voor de regen. Vanavond op zoek naar een paar souvenirs en een welverdiende oliemassage, want morgen vertrek ik weer naar Phonsovan, het stadje bij The Plain of Jars. Niks meer of minder dan een grote vlakte met honderden grote stenen kruiken van soms wel drie meter hoog en tot 2 ton zwaar. Men denkt dat ze meer dan 2000 jaar oud zijn en men weet niet zeker waar ze voor gebruikt werden. Voor begrafenisrituelen, voedselopslag of als overwinningskruiken met wijn erin. Misschien dat ik over een paar dagen meer weet. Daarna vertrek ik of naar Vangvien voor twee drie dagen of meteen naar Vientiene en van daaruit naar Bangkok. Ik vlieg de 15de naar Bali en heb dan nog negen dagen om te relaxen en te genieten van zon, zee, strand en Job???

Lieve mensen dat was het dan wel weer, behalve dan dat ik uiteraard de hele familie Vandenbergh/Vinken/Offermans heel veel plezier wil wensen op de bruiloft van Pascal en Alexandra!! Voor het bruidspaar nu al de beste gelukswensen en ik zal overmorgen een glas op jullie gezamelijk geluk heffen!

Groeten en een knuffel,

Kevin