Volta reis en de laatste werkweek

Hallo allemaal,

Ondanks dat ik nog maar een weekje te gaan heb blijf ik natuurlijk wel schrijven. Jullie hebben mijn avonturen in de Volta nog te goed en mijn laatste werkweek was ook nogal druk met veel dingen die afgerond moesten worden. Aangezien het waarschijnlijk wel weer een lang verhaal wordt ga ik maar snel beginnen met de samenvatting.

-----------------------------
De Volta regio is by far the mooiste regio van Ghana met groene heuvels, watervallen en uiteraard het Voltameer zelf. Hanneke en ik hebben twee watervallen bezocht en ons aan een vermoeiende klim gewaagd om alles te kunnen zien. Voor diegene die naar Ghana willen gaan: Amedzofe is een aanrader. Het hoogste “berg”dorpje in Ghana en heerlijk ontspannen sfeer met prachtig uitzicht over de omringende dorpen en heuvels. Mijn laatste werkweek was heel druk. Naar Drobonso geweest om afscheid te nemen van de meiden en de oudervergadering bij te wonen. Aankopen gedaan van al het gedoneerde geld in Kumasi en afscheid genomen van de collega’s. Uiteraard gisteren flink wezen stappen, want na morgen is het ook bye bye Kumasi .
-----------------------------------

Twee weken geleden alweer zijn Hanneke en ik vertrokken naar de Volta regio. In één dag van Kumasi naar Amedzofe gereden met de bus, trotro en troto. Het was een lange rit maar helemaal de moeite waard. Amedzofe is het hoogste bergdorpje van Ghana (+/- 650 meter). Van daaruit heb je prachtig uitzicht op de omliggen de dorpen en heuvels en kun je bij goed weer zelfs het Voltameer zien liggen. Het jammere was dat we er midden in het regenseizoen waren waardoor het bijna de hele dag mistig is. Maar ook dat levert prachtige foto’s op. Het was er zelfs koud! We hebben ’s avonds een trui moeten aandoen, gekker moet het niet worden. In Nederland vallen de mussen van het dak en in Ghana moet ik mede reizigers voor een trui vragen!
De eerste avond in een duur hotel gezeten omdat we daar gedropt werden toen we naar het governement guesthouse vroegen. De eigenaar van het hotel vertelde ons dat het guesthouse niet meer in gebruik was en dat hij het opgekocht had om er het gloednieuwe hotel neer te zetten. Ook gaf hij aan onderdeel van het ecotoerisme project te zijn en dat we bij hem een gids konden huren voor de waterval en de bergtop. Op de een of andere manier hadden Hanneke en ik het idee dat het allemaal niet klopte en dat bleek dan ook waar te zijn de volgende ochtend. Het governement guesthouse bleek 100 meter verder op te liggen (wat je ’s avonds niet zag door de schemering en de dichte mist) en hij bleek ook helemaal geen onderdeel van het community project te zijn. Ze vertelden ons dat hij volledig buiten de gemeenschap om werkte. Direct die ochtend uitgechecked en alsnog naar het guesthouse gegaan en uiteraard de andere gids genomen. Het guesthouse was goedkoop en gezellig. Geen stromend water maar wel weer een koelkast en verrande met lekker stoelen. Ik heb daar dan ook heerlijk zitten lezen en genoten van het uitzicht. De waterval was een half uurtje lopen en het laatste stuk was lekker steil omlaag zodat je nog een beetje het idee had dat je er voor moest werken ;-). Watervallen blijven toch een apart fenomeen, net als bergtoppen: het gaat nooit vervelen. De volgende dag dan ook de korte wandeling naar de top van de heuvel gemaakt en daar genoten van het uitzicht. Het was net een uurtje mooi weer en we hebben een prachtig filmpje gemaakt van hoe de mist aan komt rollen over de heuveltop en het dorpje aan het zicht ontrekt en daarna weer optrekt. Dat allemaal in drie minuten tijd. Als je het versneld afspeeld ziet het er heel gaaf uit. Het dorpje zelf is lekker klein en niemand valt je er lastig om wat te verkopen of te bedelen. Op het kleine marktje wat boodschappen gedaan voor het ontbijt. Het standaard reizigers ontbijt: brood met bananen en pinda’s. En in een klein “restaurantje” banku met vis gegeten voor de belachlijk lage prijs van 1,20 GHC (Eur 0,70) voor twee personen! Na twee dagen zijn we vertrokken naar Hohoe waar de hoogste berg van Ghana ligt en de Wli watervallen de hoogste van West Afrika. In het uitgestorven hotel (60 kamers!) gelukkig twee Belgische dames Caroline en Nele tegen gekomen die wel met ons mee wilde naar de watervallen. Zo gezegd zo gedaan. Met de waterval van Amedzofe in gedachte hadden we het idee dat we ’s middag nog wel de berg op konden gaan. Fout gedacht. De waterval is opgedeeld in een lower en een upper fall. De laagste is makkelijk te breiken in een half uurtje lopen maar om bij de hoogste waterval te komen dien je toch echt eerst 2 uur steil omhoog te klimmen door regenwoud op een door maschettes vrij gehakt pad. Uiteraard hebben we dat wel gedaan en ik was blij dat er sommige dames waren die wat vaker wilde rusten want het was echt zwaar. Maar wel helemaal de moeite waard. Ik en Jack (een Australier uit ons groepje) hebben nog lekker in het basin rond gerend en ik heb zelfs recht onder de waterval gestaan. Voor 3 seconden welliswaar maar de kracht van het vallende water was toch iets te groot voor deze kleine man. Hanneke en ik zijn zelfs even illegeaal in Togo geweest. De waterval geeft namelijk de grens aan tussen Ghana en Togo. Het enige jammere is natuurlijk wel dat ik nu geen extra stempel in mijn paspoort heb, haha. Na de terugtocht die aanmerkelijk sneller ging dan de heenweg hebben we nog even bij de lage waterval gezetten en wat gedronken. Naast de waterval zaten letterlijk honderden vleermuizen tegen de rotsen aangeplakt. Het is wat lastig te zien op de foto’s maar die puisten op de rots zijn dus vleermuizen :).
’s Avonds zijn we met Nele en Caroline wat wezen drinken en er achter gekomen dat er zelfs op zaterdagavond geen moer te doen is in Hohoe. Wat veel goed maakte was het warme bad dat we na terug komst hebben genomen. Ja je leest het goed, kevin heeft niet alleen warm stromend water gevonden maar ook nog een badkuip! Zoals de meeste wel weten ben ik nogal van het badderen, dus toen ik deze kans kreeg heb ik die met beide handen aangegrepen. Wel eerst nog op een ware padvinders manier een stop moeten fabriceren van een plasticzakje en een waterfles maar ik heb uiteindelijk een uur lang in een heet bad zitten lezen, TOP! De dag erna de weer de hele dag in de trotro en de bus gezeten terug naar Kumasi. Op zondag reed de rechtstreekse bus naar Kumasi helaas niet. Al met al een heel geslaagde reis. Prachtige natuur, heerlijk ontspannen en een top reismaatje. Hanneke bedankt!

Om toch maar te voldoen aan jullie niet aflatende leeshonger zal ik nog een tweetal pagina’s over mijn laatste werkweek schrijven. Ik moet zeggen dat ik met gemengde gevoelens op deze week terug kijk. Het was de drukste week van mijn reis en met alles er op en er aan, maar ook de week dat ik afscheid heb genomen van Race Course, de meiden en mijn collega’s. Nooit gedacht dat ik een stinkende, vieze en broeierige sloppenwijk zou gaan missen, maar het is wel waar. Het is heel gek hoe je binnen een aantal maanden verknocht kunt raken aan een totaal andere wereld, werk en familie. Ik heb me vier maanden lang ingezet voor de straatkinderen en dan in het bijzonder Dianha, Suzanna, Tinna en Aysha dat ik het nu lastig vind om ze “los” te laten. Ik denk dat de ouders onder jullie het wel zullen snappen. Ik weet dat ieder begin een einde heeft maar toch vind ik het begin leuker :-P. Maar goed... mijn laatste werkweek dus. Iedere dag heb ik het geld vanuit Nederland zien binnen stromen naar aanleiding van mijn e-mail een paar weken terug. In totaal is er door jullie 4.715 euro gedoneerd. Een bedrag dat al mijn verwachtingen en stoutste dromen overtroffen heeft. De zusters zijn er ontzettend blij mee en kunnen nu de rest van het jaar hun werk blijven voortzetten. Het maakt mij ook ontzettend trots te weten dat ik familie, vrienden en kennissen heb die zo gul willen geven als het nodig is. Mede door jullie gave kan ik het project met een gerust hart achter laten en heb ik nu ook het idee dat het “afgerond” is. Ik zeg afgerond maar dat bedoel ik alleen voor deze periode, want hoe dan ook deze jongen is over een tijd (weken, maanden, of jaren?) weer in Ghana te vinden. Maandag met de zuster besproken wat we met al het geld zouden gaan doen en de zuster en ik zaten direct op één lijn. De rest van de week heb ik besteed aan het kopen en plaatsten van de verschillende spullen en dat is op vrijdagmiddag na werktijd allemaal afgerond. Uiteraard alles weer op de laatste dag, maar sommige dingen verandere nu eenmaal nooit, haha.
Dinsdag ben ik samen met Ibrahim en Oliver naar Drobonso gereden om afscheid te nemen van de drie meiden daar (Dianha, Suzanna en Tina). Die dag was er de jaarlijkse ouder vergadering en wij waren stand-in ouders voor de meiden. Er werd druk gediscussieerd of de kinder vanaf nu 4 of 5 cedi (2-2,50 euro) in plaats van 2 cedi per trimester moesten gaan betalen voor het slapen op de slaapzaal. Dat gaat natuurlijk helemaal nergens over want de normale “huur” in Kumasi zou ongeveer 30 tot 40 keer zo hoog liggen. Deze discussie geeft twee dingen weer. Ten eerste dat de mensen daar heel arm zijn maar ten tweede dat ze het idee hebben dat de zusters over ongelimiteerde bedragen beschikken en alles dus wel kunnen betalen. We hebben ze echt moeten uitleggen dat wij moeten bedelen bij buitenlandse fondsen om geld te krijgen om de school, het ziekenhuisje en de slaapzalen te financieren en dat het ook de verantwoordelijkheid van de ouders is om toch iets bij te betalen voor de toekomst van hun kinderen. Gelukkig snapten ze het uiteindelijk wel en dus betalen ze vanaf nu 5 cedi voor een trimester om gebruik te maken van de slaapzaal.
We hebben het ook gehad over het vroegtijdig uithuwelijken van de dochters waardoor ze moeten stoppen met de opleiding. Een gevoelig onderwerp maar goed aangepakt door de zuster. Omdat de meeste ouders boeren zijn had de zuster een mooie metafoor gevonden om het probleem helder te krijgen. Ze legde uit dat binnenkort weer het zaaiseizoen begint en dat vanaf dan de boeren hun land en gewassen met veel liefde en zorg grootbrengen totdat het rijp en volgroeid is. Maar wat als er nu vlak voor het oogstseizoen iemand langskomt en de bijna rijpe oogst omhakt en het laat liggen om te rotten. “Hoe zou je je dan voelen en wat zou je doen met diegene die zoiets zou doen?” vroeg de zuster. Ze waren het allemaal eens dat dat enorm zonde zou zijn en dat ze die persoon iets aan zouden doen uit kwaadheid. Vandaaruit was de link naar hun kinderen en hun opvoeding snel gelegd en wa shet snel duidelijk dat de meiden eerst volledig moesten rijpen (studeren) voordat ze moesten trouwen. Bovendien brengt een rijpe oogst natuurlijk ook meer op dan een half rijpe oogst en hetzelfde geldt voor de dochters en haar bruidschat.
De meiden zelf waren heel blij mij te zien en vooral het eten dat ik meegenomen had. Maar ook hier weer bleek hoe ze aankijken tegen een blanke die hun helpt en dus wel stinkend rijk moet zijn. Ik had echt vanalles gekocht voor ze: verse groente, kruiden, gepelde tomaten, vis, koekjes en yam. Meer dan genoeg om de resterende 10 dagen tot aan de vakantie mee door te komen. Het eerste wat ze zeiden toen ze het eten zagen: “No Rice?!?”. Ik lieg niet! Geen dankje wel of yes we eten vanavond lekker, nee meteen klagen dat er geen rijst is. Op dat moment had ik het liefste het eten meegenomen en in de afvalbak gekieperd, maar goed toch maar tot twintig geteld en een zak met rijst gekocht. Ja ik ben echt zo’n softy geworden dat ik ze eigenlijk niks kan weigeren en zeker niet op de laatste dag dat ik ze zie. Het geeft wel weer aan dat ze zich zodra er hulp geboden wordt ook direct afhankelijk daarvan opstellen. Net als de ouders die verwachten dat de zusters alles maar even zullen betalen. De meiden kunnen ook op zaterdag naar de boerderij gaan en daar werken en een paar cedi verdienen om de rest van de week wat van te kopen, maar ze wachten liever op de hulp van de zusters. Voor de rest was het een heerlijk weerzien met de meiden en ik kreeg van de zuster te horen dat ze het heel goed doen en dat Suzanna keihard aan het werk is om een jurk af te krijgen voor de zuster die binnenkort naar Nigeria vertrekt (dat dan weer wel :)). Het afscheid zelf vond ik wel zwaar maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze de opleiding af zullen maken en dat de zusters goed op hun zullen passen. Ik ben ook echt trots op ze dat ze het al zover geschopt hebben. De meeste meiden uit Race Course willen niet eens geholpen worden of haken na de eerste lastige periode al meteen af. Ik heb ze dat ook verteld en dan zie je ze ook meteen stralen, helemaal geweldig.

Afgelopen vrijdag de laatste werkdag gehad en met bijna alle collega’s een uitgebreide lunch gehad (kip met rijst uiteraard) daarna nog met zijn allen op de foto. Ik sta daar met mijn nieuwe shirt dat ze mij als bedankje gegeven hebben. Diezelfde avond zijn we nog met Ibrahim en Godfred en Lotte, Joyce en Hanneke wezen stappen en waren we pas om half vier thuis. Een geslaagde afscheidsavond dus. Morgen is er in de namiddag inloopspreekuur bij mij thuis voor de familie en vrienden. Uiteraard verwacht ik ook een horde kinderen dus ik heb deze keer meer dan genoeg proviand ingeslagen. Morgenvroeg ga ik in het traditionele gewaad naar de kerk. Dat is een lap stof van 2,5- 1,5 meter die je om je heen wikkelt. Ik heb het één keer geprobeerd en denk wel dat het moet gaan lukken, wel nog even oefenen vanavond. Volgende week ga ik nog lekker naar Tamale, naar Miriam. Ze woont ook in Voerendaal en zit bij de volleybalclub dus dat wordt wel gezellig. Woensdag neem ik Priscilla, Kwabena, Emphafowah en Rita mee naar Cape Coest voor een kleine vakantie als dank voor de goede zorgen. Zo ben ik tenminste ook niet alleen de laatste paar dagen! Vrijdag vliegt deze jongen naar huis en zaterdagochtend 11.35 land het vliegtuig weer.

Nogmaals bedankt voor de giften en uiteraard alle reacties op de site!

Bye bye,

Kevin